"Η άφιξη του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι"
 1861 – Θεόδωρος Βρυζάκης

"Παραμυθία"
1847 -  Θεόδωρος Βρυζάκης
Εθνική Πινακοθήκη-Παράρτημα
 Ναυπλίου

"Τυφλός τραυματίας πολεμιστής",
Θεόδωρος Βρυζάκης

"Η έξοδος του Μεσολογγίου", 1855, Αθήνα
Εθνική Πινακοθήκη – Θεόδωρος Βρυζάκης

"Ελληνικός χορός"
Θεόδωρος Βρυζάκης

"Η Ελλάς Ευγνωμονούσα" 1858
Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
Θεόδωρος Βρυζάκης

"Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην
Καστέλα"
Εθνική Πινακοθήκη
Θεόδωρος Βρυζάκης

"Η ανατίναξη του Χρήστου Καψάλη" 
Θεόδωρος Βρυζάκης

"Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί

τη σημαία της Επανάστασης"

1865, Εθνική Πινακοθήκη
 ΘεόδωροςΒρυζάκης

"Ο αποχαιρετισμός στο Σούνιο"
 Θεόδωρος Βρυζάκης

"Μάχη", Θεόδωρος Βρυζάκης

"Καραούλι", Θεόδωρος Βρυζάκης

Λέο Μπουσκάλια

(Για το επάγγελμα του δασκάλου)

"Όποιος θέλει να βοηθήσει έναν άλλο άνθρωπο – και δεν έχει σημασία ποιος είναι αυτός – πρέπει να θυμάται κάποια βασικά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος δεν είναι αντικείμενο και να πάψουμε να μεταχειριζόμαστε τους ανθρώπους σαν αντικείμενα. Είμαστε ευάλωτοι, είμαστε εύθραυστοι, είμαστε αδύναμοι, εύκολα τρομάζουμε. Είναι τόσο εύκολο, έτσι εύθραυστοι που είμαστε, να ανοίξουμε μία τρύπα στον άλλον και να τον κάνουμε να υποφέρει. Είναι όμως σχεδόν εξίσου εύκολο να κλείσουμε την τρύπα με το ίδιο δάχτυλο που την άνοιξε. Εξαρτάται από ποια πλευρά του ατόμου είσαι".

"Το δεύτερο πράγμα είναι, ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για αλλαγή κι αν δεν το πιστεύετε αυτό, έχετε διαλέξει λάθος επάγγελμα. Κάθε μέρα θα ’πρεπε να βλέπετε τον κόσμο μ’ ένα νέο προσωπικό τρόπο. Το δέντρο έξω από το σπίτι σας δεν είναι ποτέ το ίδιο – κοιτάξτε το λοιπόν! Ποτέ από καταβολής κόσμου δεν έγιναν δυο ίδια ηλιοβασιλέματα – κοιτάξτε τα λοιπόν! Όλα ακολουθούν μια διαδικασία μεταβολής, όπως κι εσείς οι ίδιοι.

Μην πιστέψετε ποτέ ότι θα βρείτε την ηρεμία – η ζωή δεν είναι έτσι. Όταν αλλάζει κανείς συνεχώς πρέπει να συνεχίσει να προσαρμόζεται στις αλλαγές, πράγμα που σημαίνει ότι θα συναντάει συνεχώς καινούρια εμπόδια. Αυτή είναι η χαρά της ζωής".

"Έχω την έντονη αίσθηση ότι το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια. Είναι το να μη δίνεις δεκάρα. Όταν κάποιος μισεί, πρέπει να νιώθει κάτι για μένα, αλλιώς δε θα μπορούσε να μισήσει. Υπάρχει επομένως ένας τρόπος να επικοινωνήσω μαζί του. Αλλά αν κάποιος δεν με βλέπει καν, είμαι ανίσχυρος – δεν έχω κανένα τρόπο να τον αγγίξω.
Αν δε σ’ αρέσει το σκηνικό μέσα στο οποίο ζεις, αν νιώθεις δυστυχία, μοναξιά, αν δε συμβαίνει τίποτε στη ζωή σου, άλλαξε το σκηνικό. Ζωγράφισε ένα καινούριο φόντο. Μάζεψε γύρω σου καινούριους ηθοποιούς. Γράψε ένα καινούριο έργο – κι αν δεν είναι καλό, κατέβα από τη σκηνή και γράψε άλλο. Υπάρχουν εκατομμύρια έργα, όσα και οι άνθρωποι. Βέβαια ο άνθρωπος χρειάζεται έναν οδηγό. Ο δάσκαλος – όπως και ο γονιός – είναι τέτοιος οδηγός".

"Ένα άλλο πράγμα που χρειάζεται ο άνθρωπος είναι η καταξίωση. Το έχουμε ανάγκη όλοι μας. Πρέπει να νιώσουμε ότι μας αναγνωρίζουν επειδή κάναμε κάτι καλό. Και κάποιος πρέπει να μας το δείξει αυτό. Πρέπει κάποιος να μας πλησιάζει κατά καιρούς και να μας χτυπάει στον ώμο και να λέει: «Πολύ καλό αυτό. Πραγματικά μου αρέσει»".

"Το άλλο πράγμα είναι, ότι ο καθένας έχει το δικό του δρόμο. Υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι ν’ ανακαλύψεις τον εαυτό σου, να γίνεις ο εαυτός σου. Ο καθένας σας θα βρει το δικό του δρόμο. Μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να σας επιβάλλουν το δικό τους". 

"Πρέπει να είσαστε αληθινοί. Όχι πλαστοί. Φερθείτε φυσικά. Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είναι κανείς κάτι που δεν είναι. Όσο φτάνετε κοντά και πιο κοντά και πιο κοντά σ’ αυτό που είσαστε, δείξτε τον πραγματικό εαυτό σας και συνεχίστε πάντα έτσι. Θα δείτε πως αυτό θα διευκολύνει τη ζωή σας. Το πιο εύκολο πράγμα που μπορείτε να είσαστε στον κόσμο είναι ο εαυτός σας. Και το πιο δύσκολο είναι να είσαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι. Μην τους αφήνετε να σας βάλουν σ’ αυτή τη θέση. Βρέστε τον εαυτό σας, αυτό που είσαστε και φερθείτε φυσικά. Έτσι θα μπορέσετε να ζήσετε απλά".

"Κι ένα άλλο πράγμα: μη διατάζετε ποτέ κανένα να κάνει κάτι. Δεν είσαστε ο Θεός. Δεν ξέρετε τι κρύβει ο καθένας στο κεφάλι του. Μπορείτε να καθοδηγείτε, αλλά όχι να διατάζετε. Και προσπαθήστε να επικοινωνείτε, να καταλαβαίνετε".

"Πρέπει ωστόσο να μην ξεχνάμε πως καμιά αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί, αν δεν δουλέψουμε σκληρά κι αν δε λερώσουμε τα χέρια μας. Δεν υπάρχουν συνταγές ούτε βιβλία να τ’ αποστηθίσεις για να μάθεις πώς θα γίνεις ο εαυτός σου. Ξέρω μόνον αυτό: Υπάρχω, είμαι, είμαι εδώ, γίνομαι, δημιουργώ τη ζωή μου και κανείς δεν την φτιάχνει αντί για μένα. Πρέπει να αντιμετωπίσω τις αδυναμίες, τα λάθη, τις παραβάσεις μου. Κανείς δεν μπορεί να υποφέρει τη μη – ύπαρξη μου όπως εγώ, αλλά αύριο είναι μια άλλη μέρα και πρέπει ν’ αποφασίσω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να ζήσω ξανά. Κι αν αποτύχω δε θα έχω την παρηγοριά να τα βάλω με σένα, με τη ζωή ή με το Θεό".     

             

 

Il volo dell’ aquilone

La tradizione del primo giorno di Quaresima include il volo dell’ aquiline. Simboleggia il desiderio dell’ uomo stesso di volare, di raggiungere il cielo, vicino a Dio.
Quando eravamo bambini, questa giornata era molto importante e c’ era una preparazione specifica per la costruzione dell’ aquilone. Allora, la maggior parte dei ragazzi creava il proprio aquilone. Coloro che vivevano nel villaggio prendevano legno sottile da falegnami o canne, quelli che vivevano nel villaggio, carte colorate dal minimarket del quartiere, spago, giornali e stelle filanti per la coda dell’ aquilone.
Quindi mio fratello ha fatto ogni anno, non solo uno, ma almeno due aquiloni, in modo che se uno cadeva, faceva volare l’ altro. Dopo aver legato il legno, che doveva essere leggero, in modo che l’ aquilone potesse facilmente volare, e fatto la cornice, incollava le carte colorate e poi doveva fare le bilance. Ci è voluta molta attenzione per fare le bilance, perché se non fossero state corrette, l’ aquilone sarebbe volato male e sarebbe caduto. Ed ovviamente alla fine c’ era la coda, che doveva essere lunga, per andare alto, ma non pesante, perché non poteva volare.
Poi, ciò che ci preoccupava era se sarebbe stato bel tempo, se pioveva o se soffiava molto. Le condizioni ideali per far volare un aquilone sono di avere il sole, ma allo stesso tempo una leggera brezza che solleverà facilmente l’ aquilone in aria, lo porterà in alto e non rischierà di cadere.
All’ inizio si doveva tenere l’ aquilone alto, con entrambe le mani,  e con il primo soffio di vento lo si lasciava andare e l’ altro lo tirava a salire in alto.
Non appena l’ aquilone raggiunse l’ altezza, si udì la famosa frase: “Molla lo spago!” in modo che l’ aquilone andasse più in alto e più lontano.
Tutti cercavano di far volare il loro aquilone più in alto degli altri e di sorpassarli. Molte volte si è confuso con gli altri e alla fine è caduto o è rimasto impigliato nei fili dell’ elettricità. Se fosse nelle vicinanze, potresti raccoglierlo, ripararlo e far volarlo di nuovo. A volte, però, cadeva in posti molto lontani e poi l’ hai perso tanto dai tuoi occhi quanto dalle tue mani.
Quando mio fratello riusciva a far volare il suo aquilone, di solito lo legava da qualche parte e lo lasciava volare, fino al tramonto. Poi tagliava lo spago e lo lasciava andare soddisfatto, visto che l’ anno prossimo ne avrebbe fatto un altro.
Alcuni bambini, che vivevano in campagna o andavano in zone aperte della città, continuavano a far volare il loro aquilone, come un giocο, tutto l’ anno quando il tempo era adatto per questo.
È molto bello vedere in alto, il cielo soleggiato, pieno di aquiloni colorati e diversi e giù, in basso, i volti felici dei bambini, ma anche degli adulti, che aiutano e partecipano alla loro gioia e al loro gioco!

Anthoula P. Veziri

The kite flying

The custom of Clean Monday includes kite flying. It symbolizes the desire of man himself to fly, to reach heaven, close to God.
When we were children, this day was very important and there was specific preparation for the construction of the kite. Then, most of the boys were making their own kite. They were taking thin wood from carpenters or reeds, those who were living in the village, colored papers from the neighborhood convenience store, string, newspapers and streamers for the kite tail.
So my brother, every year he made, not just one, but at least two kites, so that if one was falling, he was flying the other. After he was tying the wood, which had to be light, so that the kite could easily fly, and was making the frame, he was gluing the colored papers and then had to make the scales. It was taking a lot of attention to make the scales, because if they weren’t right, the kite would fly wrong and fall. And of course in the end there was the tail, which had to be long, to go high, but not heavy, because it could not fly.
After that, what was bothering us is whether it would be good weather, whether it was raining or whether it was blowing a lot. The ideal conditions for flying a kite are to have sunshine, but at the same time a light breeze that will easily lift the kite in the air, will take it high and will not risk falling.
In the beginning one had to hold up the kite, with both hands, and with the first blow of the air, he was letting it go and the other was pulling it to climb up. As soon as the kite was gaining height, the well-known phrase was heard: «Unwrap the string!», in order for the kite to go higher and farther.
Everyone was trying to fly their kite higher than the others and overtake them. Many times it got confused with others and eventually fell or became entangled in the wires of electricity. If it was somewhere close, you could pick it up, repair it, and fly it away again. Sometimes, however, it was falling to a very distant place and then you were losing it both from your eyes and from your hands.
When my brother had managed to fly his kite, he usually tied it up somewhere and let it fly until nightfall. Then, he was cutting the string and was letting it go satisfied, since next year he would make another one. Some children, who were living in the countryside or were going to open parts of the city, were continuing to fly their kite, like a game, all year round when the weather was appropriate for that.
It is very nice to see high, the sunny sky, full of colorful and different kites and below, low, the happy children’s faces, but also adults’, who help and participate in their joy and games!

Anthoula P. Veziri

Το πέταγμα του χαρταετού

Το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας, περιλαμβάνει το πέταγμα του χαρταετού. Συμβολίζει την επιθυμία του ίδιου του ανθρώπου να πετάξει, για να φτάσει μέχρι τον ουρανό, κοντά στον Θεό.

Όταν ήμαστε παιδιά, αυτή η μέρα είχε ιδιαίτερη σημασία και υπήρχε συγκεκριμένη προετοιμασία για την κατασκευή του χαρταετού. Τότε, τα περισσότερα αγόρια, έφτιαχναν μόνα τους τον χαρταετό τους. Έπαιρναν λεπτά ξύλα από μαραγκούς ή καλάμια, όσοι κατοικούσαν στο χωριό, χρωματιστά χαρτιά από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, σπάγκο, εφημερίδες και σερπαντίνες για την ουρά του χαρταετού.

Έτσι και ο αδελφός μου , κάθε χρόνο έφτιαχνε, όχι μόνο έναν, αλλά τουλάχιστον δύο χαρταετούς, ώστε αν έπεφτε ο ένας, πετούσε τον άλλον. Αφού έδενε τα ξύλα, που έπρεπε να είναι ελαφριά, για να μπορεί να πετάξει εύκολα ο χαρταετός,  και έφτιαχνε το σκελετό, κολλούσε τα χρωματιστά χαρτιά και μετά έπρεπε να φτιάξει τα ζύγια. Ήθελε πολλή προσοχή για να φτιάξεις τα ζύγια, γιατί αν δεν ήταν σωστά, ο χαρταετός θα πέταγε στραβά και θα έπεφτε. Και φυσικά στο τέλος έμενε η ουρά, που έπρεπε να είναι μακριά, για να πηγαίνει ψηλά, αλλά όχι βαριά, γιατί δεν θα μπορούσε να πετάξει.

Μετά, εκείνο που μας απασχολούσε είναι αν θα έκανε καλό καιρό, μήπως έβρεχε ή αν φύσαγε πολύ. Οι ιδανικές συνθήκες για να πετάξεις χαρταετό είναι να έχει λιακάδα, αλλά ταυτόχρονα ένα ελαφρό αεράκι που θα σηκώσει εύκολα τον χαρταετό στον αέρα, θα τον πάει ψηλά και δεν θα κινδυνεύει να πέσει.

Στην αρχή έπρεπε κάποιος να κρατάει ψηλά τον χαρταετό, με τα δύο του χέρια, να «κάνει κεφάλι» και με το πρώτο φύσημα του αέρα, τον άφηνε και ο άλλος τον τράβαγε για να ανέβει ψηλά. Μόλις ο χαρταετός έπαιρνε ύψος, ακουγόταν η γνωστή φράση: «Αμόλα καλούμπα!», που σήμαινε, ξετύλιξε τον σπάγκο, με σκοπό να πάει ψηλότερα και πιο μακριά ο χαρταετός.

Ο καθένας προσπαθούσε να πετάξει τον χαρταετό του πιο ψηλά από τους άλλους και να τους ξεπεράσει. Πολλές φορές μπερδευόταν με άλλους και τελικά έπεφτε ή μπλεκόταν στα σύρματα του ηλεκτρισμού. Αν ήταν κάπου κοντά, μπορούσες να τον πάρεις, να τον επιδιορθώσεις και να τον ξαναπετάξεις. Μερικές φορές όμως, έπεφτε σε πολύ μακρινά μέρη και τότε τον έχανες και από τα μάτια σου και από τα χέρια σου.

Όταν ο αδερφός μου κατάφερνε να πετάξει ψηλά τον χαρταετό του, συνήθως τον έδενε κάπου και τον άφηνε να πετάει, μέχρι να βραδιάσει. Τότε, έκοβε τον σπάγκο και τον άφηνε να φύγει ικανοποιημένος, αφού την  επόμενη χρονιά θα έφτιαχνε άλλον. Μερικά παιδιά, που ζούσαν στην εξοχή ή πήγαιναν σε ανοιχτά μέρη της πόλης, εξακολουθούσαν να πετάνε τον χαρταετό τους, σαν παιχνίδι, όλον το χρόνο, όταν ο καιρός ήταν κατάλληλος γι’ αυτό.

Είναι πολύ ωραία να βλέπεις ψηλά, τον ηλιόλουστο ουρανό, γεμάτο με πολύχρωμους και διαφορετικούς χαρταετούς και κάτω, χαμηλά, τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών, αλλά και των μεγάλων, που βοηθάνε και συμμετέχουν στη χαρά και στο παιχνίδι τους!

                           Ανθούλα Π. Βεζύρη