Πάμε για καφέ;

Μία πρόταση – πρόσκληση πολύ αγαπητή στους περισσότερους Έλληνες, όλο τον χρόνο, χειμώνα καλοκαίρι: ‘Πάμε για καφέ;’
Η Ελλάδα είναι η χώρα του φωτός και του ήλιου και εμείς οι Έλληνες δεν χάνουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την ομορφιά και την ευτυχία που μας προσφέρει ο υπέροχος καιρός στην πατρίδα μας.
Μία έξοδος από το σπίτι για να πιεις καφέ με τους φίλους σου ή τον φίλο/ την φίλη σου, σημαίνει και μία δυνατότητα να επικοινωνήσεις μαζί του/ της, να πεις τα νέα σου, να μάθεις τα δικά του/ της, να σχολιάσεις, να σκεφτείς, να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, τους φόβους σου, τις επιθυμίες σου, να γελάσεις, να κλάψεις, να πάρεις αποφάσεις. Η έξοδος για καφέ με κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας, είναι μία συνήθεια που σου δίνει δύναμη, χαρά και ενέργεια, για να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου.
Υπάρχουν όμως και φορές που θέλεις να απολαύσεις τον καφέ σου μόνος σου, με τις σκέψεις σου, να δώσεις χώρο και χρόνο στον εαυτό σου, να ηρεμήσεις και να σταματήσεις να μιλάς, απλώς να στέκεσαι παρατηρητής της ζωής σου και του κόσμου γύρω σου.
Τα πιθανά και ιδανικά μέρη για καφέ είναι πολλά και μπορείς, εύκολα και χωρίς πολύ κόπο, να τα επισκεφτείς. Οι περισσότεροι προτιμούν τις καφετέριες ή τα μικρά καφέ κοντά στον τόπο της κατοικίας τους, στη γειτονιά τους, στην πλατεία της περιοχής τους, εκεί που μαζεύεται πολύς κόσμος. Όμως μπορείς να μετακινηθείς με το αυτοκίνητό σου, το μηχανάκι σου ή καλύτερα με το μετρό, στο κέντρο της Αθήνας και να κάτσεις για να πιεις τον καφέ σου στην Πλάκα, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι ή στο Σύνταγμα.
Αν δεν σου αρέσει το κέντρο της πόλης και έχεις τη διάθεση και το μεταφορικό μέσο για να κινηθείς, μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου, σε μια όμορφη κοντινή παραλία της Αθήνας, στον Πειραιά, στη Μαρίνα Ζέας, στο Μικρολίμανο, στο Φάληρο, στη Γλυφάδα, στη Βουλιαγμένη, στη Βάρκιζα. Η θέα της θάλασσας και η ηρεμία που αποπνέει, σε αποζημιώνουν για την όποια ταλαιπωρία πέρασες, μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.
Φαίνεται ότι εμείς, οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων, έχουμε πιο πολύ ανάγκη να βγαίνουμε έξω, για να πούμε τα νέα μας, πίνοντας έναν καφέ, και το θεωρούμε κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό, σε σχέση με όσους μένουν στα προάστια, στα χωριά και γενικότερα σε μέρη πιο απομακρυσμένα από την πόλη.
Εκεί οι άνθρωποι δεν βγαίνουν συχνά, ίσως γιατί είναι απασχολημένοι με τις δουλειές τους ή από την άλλη μεριά, έχουν συνηθίσει τη θέα και την ομορφιά της φύσης γύρω τους, ώστε δεν τους δημιουργείται η ανάγκη να βγουν έξω από το σπίτι τους για να πιουν καφέ. Άλλωστε, μπορούν να απολαμβάνουν τον καφέ τους με τους γείτονες, τους συγγενείς ή τους φίλους τους, στην αυλή του σπιτιού τους.
Φυσικά, ο πιο κατάλληλος χρόνος για να πας για καφέ είναι το Σαββατοκύριακο, όλες τις ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς περιορισμό.
Λοιπόν, τι λέτε, πάμε για καφέ;

Ανθούλα Π. Βεζύρη

 

Χειμερινοί κολυμβητές

Αγαπάω τη θάλασσα από τότε που ήμουνα παιδί. Την προτιμώ από το βουνό, χειμώνα και καλοκαίρι. Τις καλοκαιρινές μου διακοπές, δεν μπορώ να τις φανταστώ μακριά από τη θάλασσα. Παρόλαυτα, νομίζω πως δεν θα μπορούσα ποτέ να κολυμπήσω στα κρύα της  νερά, τον  χειμώνα.
Οι κάτοικοι των περιοχών της παραλιακής λεωφόρου στην Αθήνα, αυτοί που ζουν στον Άλιμο, στη Γλυφάδα, στο Νέο Φάληρο, στη Βουλιαγμένη, είναι οι περισσότεροι χειμερινοί κολυμβητές. Όποτε και να περάσεις από εκεί το χειμώνα, πάντα θα δεις κάποιους να κολυμπάνε ή να κάνουν ηλιοθεραπεία. Για εκείνους, μόλις βγει ο ήλιος, είναι καλοκαίρι, ακόμα και αν έξω από το νερό η θερμοκρασία είναι μόνο πέντε βαθμοί. Γενικότερα, έχω παρατηρήσει, ότι όσοι ζουν σε αυτές τις περιοχές της Αττικής, κοντά στη θάλασσα, ασχολούνται καθημερινά με τον αθλητισμό, όχι αναγκαστικά, αλλά ως τρόπο ζωής.
Όσες φορές πήγα εκεί με τον άντρα μου ή μαζί με την κόρη μας, για να πιούμε έναν καφέ, να περπατήσουμε ή για να κάνει η κόρη μας ποδήλατο, όταν ήταν μικρή, τους έβλεπα όλους να φοράνε αθλητικά ρούχα και παπούτσια, να τρέχουν με τα γουόκμαν στα αυτιά ή να κολυμπάνε στη θάλασσα. Έμοιαζαν σαν να ζούσαν σε άλλη χώρα, ή να μην έχουν σχέση με εμάς τους υπόλοιπους που ζούσαμε στο κέντρο της πόλης. Τους θαύμαζα και απορούσα, πού έβρισκαν τη διάθεση να γυμνάζονται και μετά  σκεφτόμουνα ότι εγώ είχα πολύ καιρό να γυμναστώ, έστω και για λίγο.
Αντίθετα, έχω παρατηρήσει και ακούσει από τους ανθρώπους που ζουν σε παραθαλάσσια μέρη, μακριά από την Αττική, ή στα νησιά, ακόμα και το καλοκαίρι, να μην πηγαίνουν για μπάνιο γιατί λένε ότι, όποτε θέλουν μπορούν να δουν τη θάλασσα, την έχουν συνηθίσει ή την έχουν βαρεθεί.        
Αυτό πάλι δεν το καταλαβαίνω καθόλου και ούτε μου αρέσει να το ακούω. Τότε σκέφτομαι, ότι εγώ είμαι σε πολύ καλύτερη θέση, αφού, ενώ μένω στην Αθήνα, το καλοκαίρι κάνω τις διακοπές μου και τα μπάνια μου και παράλληλα δεν βαριέμαι τη θάλασσα. Ούτε θέλω ποτέ να τη συνηθίσω τόσο πολύ, ώστε να μου είναι αρκετό να την βλέπω μόνο από μακριά.
Όσοι είναι χειμερινοί κολυμβητές, υποστηρίζουν πως δεν αρρωσταίνουν ποτέ, ενώ παράλληλα διατηρούνται σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Το κρύο το συνηθίζουν στην αρχή σιγά σιγά, αφού δεν σταματάνε ποτέ τα μπάνια και μετά δεν τους ενοχλεί. Πολύ θα ήθελα να συνέβαινε αυτό και σε εμένα, αλλά δεν γίνεται. Αντί γι’ αυτό, έχω συμβιβαστεί το χειμώνα με το κολυμβητήριο, αλλά με θερμαινόμενη και κλειστή πισίνα.
Η ομορφιά της θάλασσας όμως, δεν συγκρίνεται με καμία πισίνα και είναι τυχεροί εκείνοι που μπορούν να την απολαμβάνουν κολυμπώντας, το χειμώνα ή το καλοκαίρι ή ακόμα καλύτερα, όλο τον χρόνο.

Ανθούλα Π. Βεζύρη