Τι
μέρα και η χθεσινή… Χθες για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια, επισκέφτηκα και
πάλι το σχολείο μου. Το σχολείο στο οποίο πέρναγα το μεγαλύτερο μέρος της
ημέρας μου επί 13 χρόνια της ζωής μου, από το Νηπιαγωγείο ως την Τρίτη Λυκείου.
Δεν ξέρω πώς στο καλό έγινε και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και δεν ξαναπήγα από
τότε που αποφοίτησα. Παρ’ όλο που δεν είναι ιδιαίτερα μακριά από το σπίτι μου,
δεν είχα λόγο να ξαναπάω.
Έφυγα από
το σχολείο κι έκλεισε αυτή η πόρτα. Άνοιξαν φυσικά
νέες: μπήκα στο πανεπιστήμιο, έζησα στο εξωτερικό, ξεκίνησα τη δουλειά μου,
απέκτησα οικογένεια. Οι κόρες μου πήγαν σε άλλο σχολείο οπότε δε δόθηκε η
ευκαιρία.
Και να που
χθες προέκυψε μία συνάντηση με τη διοίκηση του παλιού μου σχολείου και έτσι μου
δόθηκε η ευκαιρία να το επισκεπτώ.
Δεν
ξέρω αν μπορώ να βρω τα λόγια να περιγράψω αυτό που έζησα. Έχει τύχει ποτέ να
μυρίσετε κάποιο άρωμα και να μεταφερθείτε και πάλι σε μια στιγμή από το
παρελθόν; Να ξαναθυμηθείτε με ποιον ήσασταν, τι κάνατε, τι νιώθατε, μόνο και
μόνο γιατί αυτό το άρωμα είναι συνυφασμένο με την ανάμνηση;
Ε λοιπόν
ήταν λες και άνοιξα ένα μπουκαλάκι και ξεχύθηκαν αρώματα. Πέρασα την πύλη του
σχολείου και άρχισα να παρασύρομαι σε μία δίνη αναμνήσεων. Ξαναέζησα 13 χρόνια
από τη ζωή μου μέσα σε μια ώρα. Συναισθήματα… Τόσα συναισθήματα. Τα
περιγράφω με τη σειρά που τα έζησα καθώς περνούσα από τα διάφορα σημεία του
σχολείου.
Θαυμασμός. Για το πόσο όμορφο και εντυπωσιακό ήταν
το προαύλιο και το σχολείο από μακριά καθώς μπήκα από την κεντρική είσοδο.
Αγωνία. Την
ξανάνιωσα περνώντας από τον πίνακα ανακοινώσεων που είχαν αναρτηθεί τα
αποτελέσματα των εξετάσεων. Ήμουν 18 χρονών και έψαχνα να βρω το όνομά μου
στους καταλόγους. Ήξερα ότι είχα περάσει, δεν ήξερα σε ποια πόλη είχα περάσει.
Χαρά. Η πόλη ήταν η Αθήνα.
Παράπονο.
Κόλλησα το πρόσωπό μου στη τζαμαρία του Νηπιαγωγείου και είδα τον κουκλίστικο
διάδρομο. Τι όμορφο περιβάλλον… Κι όμως τότε δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω γιατί.
Ήταν μήπως ότι είχα φύγει από τη θαλπωρή του σπιτιού; Ήταν ότι ήταν βαρετό για
μένα; Αυτό έλεγα στους γονείς μου. Ότι δε μου αρέσει γιατί η δασκάλα μας, μάς
περνάει για μωρά και κάνει μωρουδιακά πράγματα. Ότι κρύβεται πίσω από κάτι
έπιπλα και πετάγεται για να μας κάνει να γελάσουμε και τέτοια. Θεωρούσα ότι με
πέρναγε για μωρό και ότι δεν ανήκα εκεί. Το συναίσθημα «δεν ανήκω εδώ» το νιώθω
από τότε συχνά, ακόμα και σήμερα.
Σάστισμα. Πέρασα από το γήπεδο του μπάσκετ, το
γήπεδο που έκανα καθημερινά προπονήσεις στο γυμνάσιο με την ομάδα του σχολείου.
Και άκουσα αγορίστικες εφηβικές φωνές. Δεν είχα ακούσει ποτέ αγορίστικες
εφηβικές φωνές μέσα στο σχολείο! Τότε ήταν θηλέων… Εδώ και πολλά χρόνια είναι
πλέον μικτό σχολείο αλλά έπρεπε να το δω με τα ίδια μου τα μάτια για να το
πιστέψω. Στο γήπεδο έπαιζαν μπάσκετ αγόρια!
Ταχυπαλμία. Μπήκα
στο κλειστό γυμναστήριο. Πρέπει να ήμουν 10 χρονών όταν έκανα τότε εκεί
ενόργανη γυμναστική. Θυμάμαι ήμουν μπροστά στον ίππο και έπρεπε να κάνω ένα
άλμα. Και φοβόμουν. Φοβόμουν τόσο πολύ. Ο προπονητής ήταν πίσω από τον ώμο μου.
Του είπα δεν μπορώ. Μου είπε «Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δε θέλω».
Μια φράση που με ακολουθεί από τότε σε όλη μου τη ζωή. Άκουσα χθες
ένα ψίθυρο και γύρισα να δω αν στεκόταν πίσω μου κανείς. Όχι. Κι όμως
ήταν σαν να το ψιθύρισε κάποιος και χθες : «Δεν υπάρχει
δεν μπορώ. Υπάρχει δε θέλω».
Χαρά. Ξαναέζησα
τη χαρά, την ευτυχία, την ανεμελιά καθώς πήγα στο δασάκι που βγαίναμε διάλειμμα
στο δημοτικό και παίζαμε λάστιχο. Πόσες ώρες λάστιχο είχαμε παίξει σε αυτό το
δασάκι; Πόσες ώρες χοροπηδάγαμε κάθε μέρα;
Σοκ. Μπήκα μέσα στο κτίριο του δημοτικού και
ήταν… μικρό. Δεν το θυμόμουν έτσι, το θυμόμουν μεγαλύτερο! Ανέβηκα γρήγορα τη
μαρμάρινη σκάλα. Στην κορυφή της σκάλας μπορούσες να στρίψεις είτε αριστερά ή
δεξιά. Δε θυμόμουν πού έπρεπε να στρίψω. Από ένστικτο έστριψα αριστερά. Τα
πόδια μου με οδήγησαν προς το τέλος του διαδρόμου. Έφτασα στην τάξη μου της
έκτης δημοτικού. Έχωσα το κεφάλι μου μέσα από την πόρτα. Τα παιδιά της Έκτης,
οι συνομήλικοι της κόρης μου, κάθονταν στην τάξη από την οποία έχω τις πιο
όμορφες αναμνήσεις του σχολείου μου. Η τάξη ήταν μικρή. Τη θυμόμουν
τεράστια. Πόσα είχαμε ζήσει σε αυτή την τάξη; Τι να κάνει άραγε η δασκάλα
μας της Έκτης;
Απογοήτευση. Είχα
αρχίσει τη δική μου «επιχειρηματική δραστηριότητα» στο δημοτικό, με την
υποστήριξη των γονιών μου. Αγόραζα στυλό, μολύβια και γόμες εκτός σχολείου
χονδρική και τα διέθετα σε όποια συμμαθήτριά μου ήθελε να αγοράσει λιανική. Και
άλλες συμμαθήτριες το κάνανε, για άλλα σχολικά. Δεν ξέρω αν ήταν δική μου ιδέα,
μπορεί να ήταν μπορεί και να μην ήταν. Το πήραν όμως είδηση οι δασκάλες μας και
δεν τους άρεσε. Έστειλαν γραπτό σημείωμα επίπληξης στους γονείς μας. Άλλες
εποχές. Σήμερα τα πιο πρωτοπόρα σχολεία επιβραβεύουν την επιχειρηματικότητα –
σίγουρα θα το κάνει και το δικό μου. Αλλά τότε, άθελά τους έκοψαν τα φτερά των
επίδοξων επιχειρηματιών.
Απόγνωση. Πέρασα
από εκείνη την πόρτα που είχα χάσει την χρυσή μου αλυσίδα. Μα τι με είχε πιάσει
και έβαλα τη χρυσή μου αλυσίδα στο σχολείο; Καθώς πέρναγα από τη βαριά πόρτα, η
αλυσίδα πιάστηκε στο χερούλι και έσπασε. Ήταν η ώρα που σχολάγαμε, έσκυψα να τη
βρω, αλλά δεν την έβλεπα. Έβλεπα πόδια παιδιών που έτρεχαν. Εγώ εκεί σκυμμένη
να προσπαθώ να τη βρω. Πέρασαν όλοι και έμεινα μόνη μου. Η αλυσίδα φυσικά δεν
υπήρχε. Κάποιος θα την είχε βρει και θα την είχε πάρει. Ο κανόνας που έχω βάλει
στις κόρες μου και λέει “αν θα στεναχωρηθείς αν το χάσεις, μην το πάρεις στο
σχολείο” έχει τη βάση του στη χαμένη αλυσίδα.
Συγκίνηση. Πλησιάζοντας
την κύρια είσοδο του γυμνασίου λυκείου, πετάχτηκε μπροστά μου η εικόνα του
παππού μου και της γιαγιάς μου. Που είχαν έρθει να με δουν σε εκείνη την
παράσταση που χόρευα ελληνικούς χορούς και έπαιζα πιάνο. Ήταν τόσο περήφανοι
για μένα. «Μα συνόδευες όλη τη χορωδία του σχολείου στο πιάνο!» Μετά είχαμε
καθίσει σε εκείνο ακριβώς το μέρος και είχαμε φωτογραφηθεί. Ήταν εκεί. Εκεί
ακριβώς… Τι συγκίνηση… Θα ψάξω να ξαναβρώ τη φωτογραφία.
Πείνα. Διασχίζοντας κάποιον διάδρομο έφτασε στη
μύτη μου η μυρωδιά τυρόπιτας. Θα ήταν σίγουρα από το κυλικείο! Κοίτα να δεις
που δε θυμόμουν προς τα πού ήταν… Τότε αγόραζα είτε τυρόπιτα είτε κουλούρι αλλά
ήταν ένας μικρός καθημερινός άθλος να καταφέρεις να ψωνίσεις, καθώς υπήρχε
πάντα ουρά. Έπρεπε να αποφασίσεις αν θα πας στο μικρό διάλειμμα ή στο μεγάλο
και να παλέψεις για το φαγητό σου!
Αδρεναλίνη. Το
σημείο του φράκτη από το οποίο είχα κάνει τις λιγοστές κοπάνες της ζωής μου. Δεν ήταν
εύκολο να κάνεις κοπάνα στο σχολείο μου. Έπρεπε να πηδήξεις ψηλό φράκτη και να
είσαι τυχερός και να μη σε δει διερχόμενο αυτοκίνητο. Σκέτη απόδραση!
Αγάπη. Για
τους ανθρώπους. Για τις φίλες μου. Για την καλύτερή μου φίλη που τη γνώρισα στο
νηπιαγωγείο και είμαστε ακόμα μαζί. Για τους εκπαιδευτικούς που έπαιξαν το ρόλο
τους για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα.
Ευγνωμοσύνη. Για
την τύχη που είχα να πηγαίνω σε αυτό το σχολείο. Για τους γονείς μου που
μπόρεσαν και με έστειλαν εκεί.
Όνειρα,
μυστικά, απογοητεύσεις, διαφωνίες, εφηβεία, φιλίες, πίεση, άγχος, νίκες,
διακρίσεις, δυσκολίες, ανεμελιά, γέλια, κυνηγητό, επιτυχίες, αποτυχίες. Τα
ξαναέζησα όλα μέσα σε μία ώρα…
Έφυγα με
την υπόσχεση να επιστρέψω και να δω όλα εκείνα τα μέρη του σχολείου που δεν
είδα χθες. Το απόγευμα πετάγονταν συνέχεια νέες σκέψεις: «Δεν πήγα να δω τον στίβο. Δεν ανέβηκα στις τάξεις του Λυκείου. Δεν πήγα εδώ, δεν πήγα εκεί. Πώς
ξέχασα να πάω εκεί;»
Την
επόμενη φορά θα πάω με τις κόρες μου για να τις ξεναγήσω. Αγαπάνε το σχολείο
τους και δε θα το άλλαζαν με τίποτα. Το ίδιο κι εγώ το δικό μου. Αλλά μακάρι να
ήμουν πιο άνετη και να είχα χαρεί αυτά τα χρόνια ακόμα περισσότερο.
Καθώς
επέστρεψα το μεσημέρι στο σπίτι, πέρασα από το σπίτι των γονιών μου να τους πω
τα νέα. Κι ένιωσα ακόμα περισσότερη συγκίνηση. Που μετά από
τόσα χρόνια, επέστρεφα και πάλι από το
σχολείο, εισέβαλα και πάλι στο σπίτι
λέγοντας «ΓΥΡΙΣΑ!» και ήταν και πάλι εκεί με
μάτια και αυτιά ανοιχτά να ακούσουν και να μάθουν τα νέα μου.
Και κάπως
έτσι έκλεισα και πάλι το «μπουκαλάκι με τα αρώματα» και τις αναμνήσεις. Αργά το
βράδυ, καθώς προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, άφησα τις αναμνήσεις
να με παρασύρουν. Αλλά παρ’ όλο που «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με
τίποτα» κοιμήθηκα υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου μια σκέψη που καλό είναι να μας
οδηγεί όλους: Ότι τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής
μας, δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
