Πρώτη μέρα σχολείο – Ένα απολαυστικό και διαχρονικό κείμενο του Δημήτρη Ψαθά

Οι σκέψεις και τα συναισθήματα
των μαθητών του 1931

Γιάννης Θ. Διαμαντής

Ήχησε σήμερα το κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς και η αλήθεια είναι ότι η ημέρα αυτή, όσα χρόνια και αν περάσουν, παραμένει η ίδια, προκαλώντας στους εκάστοτε μαθητές μικρούς τους ίδιους προβληματισμούς και συναισθήματα.

Το κείμενο του Δημήτρη Ψαθά που δημοσιεύθηκε πριν από 90 χρόνια, στα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ», για την έναρξη της σχολικής χρονιάς 1931 – 1932, μοιάζει να γράφτηκε χθες.

«Πω, πω μελαγχολία… Χωρίς ακόμα καλά καλά τα πρώτα σύννεφα να ρυτιδώσουν τον ουρανόν, τα προσωπάκια του μικρόκοσμου εγέμισαν θλίψη. (…)

»Τι ανησυχία, Θεέ μου, εις τα στρατόπεδα των πιτσιρίκων, τι αναστάτωσις!… Μα γιατί βιάστηκε τόσο πολύ αυτός ο άθλιος ο Σεπτέμβριος να δώση το παρόν του;

»Δεν μπορούσε να καθήση ακόμα ένα μήνα τουλάχιστον για να ξεκουραστούν τα παιδιά; Έτσι που ενεφανίσθη αιφνιδιαστικά με θερμοκρασίαν ακόμη τριάντα δύο βαθμούς έχει επιφέρει καταστροφήν. (…)

Προετοιμασία

«Η προετοιμασία για το σχολείον είνε ο επίλογος μιας ευτυχίας και ο πρόλογος μιας δυστυχίας!…

»Αργότερα βέβαια θα στρώσουν τα πράγματα και η ζωή του πιτσιρίκου θα πάρη τον κανονικόν δρόμον της. Αλλά σήμερα;

»Τα βλέπετε αυτά τα βιβλία που βρίσκονται σκονισμένα εκεί σε μιάν άκρη της εταζέρας ή στιβαγμένα μέσα στην βιβλιοθηκούλα;

»Τόσο καιρό είχαν μείνει ξεχασμένα εκεί. Κανείς δεν τους έριχνε ούτε μια ματιά. Καθώς τα είχαν κλείσει και πετάξει όπου-όπου οι μικροσκοπικοί κάτοχοί των, ερρίχτηκαν με τα μούτρα στο γλέντι του θέρους και εφόρτωσαν στον κόκορα όλην την σοφίαν των. Ήταν η δικαία τιμωρία του μικρόκοσμου γιατί τις τελευταίες μέρες τον είχαν ψήσει.

»Ήταν αποφασισμένος να πληρώση τας φοβεράς στιγμάς που επέρασαν μαζί τους με μακράν περιφρόνησιν. Το ακρογιάλι του άνοιξε την αγκάλην.

»Εκεί μέσα στα δροσερά κυματάκια του εξεχάστηκαν όλες η πικρίες και η στενοχώριες των τελευταίων ημερών του έτους.

»Το δάσος των πεύκων προσέφερε την σκιάν του και τα τζιτζίκια του. Το μακρυνό νησάκι προσέφερε την γαλήνην του.

»Το υψηλό βουνό παρεχώρησε τας εκτάσεις του επάνω εις της οποίες δεν έφθανεν ο αντίλαλος της φωνής του σοφού καθηγητού, ούτε και η ανάμνησίς του ακόμη.

»Την ημέρα εκυνηγούσε γρύλλους, εσκαρφάλωνε στα δέντρα, εχανόταν σε μακρυνούς περιπάτους, εκλωτσούσε την μπάλλα του ανάεμεσα στους αγρούς.

»Και τώρα; Η φωνή της μαμάς άρχισε το ξεχασμένο τροπάριον:

Νίκο!… ρίξε μια ματιά, παιδί μου, στην βιβλιοθήκη να τακτοποιήσης τα βιβλία σου! Τάφαγε η σκόνη τόσο καιρό!…

»(…) Η Λουλούκα η δυστυχής είναι περισσότερο κατεστραμένη από αυτήν την ιστορία. Αριθμεί δεκαπέντε έτη. Ζήτημα είνε. Και όμως στην εξοχή δεν έχασε καθόλου τον καιρό της. Εμεγάλωσε!

»Όταν δεν έχει κανείς να κάνη με τους λόγους του Δημοσθένους, δεν το παίρνει τόσο κατάκαρδα. Τουναντίον ευρίσκει άλλους λόγους … προφορικούς. (…)

»Και η Λουλούκα εκεί εις την εκοχήν εμελέτησε επί αρκετόν τους λόγους, που δεν ήταν καθόλου αρχαίοι και μάλιστα δεν διεκρίνοντο για την εξαιρετικά καλήν της σύνταξιν λόγω της συγκινήσεως!…

-Αχ, δεσποινίς Λουλού… πόσο χαριτωμένη είσαστε.

– Αλήθεια;

– Σας το ορκίζομαι…

»Και μετά τον περίπατον εξόχως ρωμαντικόν επίστεψε  πως έγινε πλέον σωστή “δεσποινίς”. Τι έλεγε όμως τώρα η μαμά πάλι με τα βιβλία; (…)

»Αντίο εξοχή και ξενοιασιά. Μπροστά εις την πόρτα του σχολείο θα μαζευτούν από τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος οι άσωτοι και θα αρχίσουν πάλιν, ύστερα από το μεγάλο διάλειμμα του θέρους, το μάθημά τους.

»Εις τον αυλόγυρο του σχολείου θα αρχίσουν ατελείωτες διηγήσεις:

   – Στης Σπέτσες τι θαύμα που περάσαμε παιδιά…

   – Εμείς περάσαμε ωραία στο Μαρούσι.

   – Στη Βουλιαγμένη ήταν τρέλα…

Και κάποτε το κουδούνι θα αντηχήση δυνατά και τα παιδιά θα μαζευτούν στης “παραδόσεις”. Εκεί ο κ. καθηγητής θα χαιρετίση με όλίγα λόγια τους νέους του μαθητάς κι ύστερα θ’ αρχίση:

    – Εφέτος θα διδαχθώμεν μερικά πράγματα από τον Πλάτωνα… Γνωρίζετε τι ήτο ο Πλάτων;

Και κάποιος θα απαντήση μελαγχολικά:

      – Ω συμφορά μας, κύριε καθηγητά!…
Δ. Ψαθάς»

 Η πρώτη μέρα στο σχολείο

 Από την αναγνώστρια της lifoland,

 Φροσούλα Κίτσιου

Κάθε που φτάνει 11 Σεπτεμβρίου νιώθω ακόμα το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι. Πρώτη μέρα στο σχολείο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πέφτω στο κρεβάτι από τις 10 -11 και να κοιμάμαι κάπου στα ξημερώματα. Στριφογύριζα όλο το βράδυ. Κυρίως αγχωνόμουν για την πρώτη μέρα κάθε που ήμουν πρωτάκι και από το ένα σχολείο πήγαινα στο πιο μεγάλο σχολείο, που ήταν άγνωστο και ανοίκειο ακόμα.

Θυμάμαι να ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, ενώ είχα κοιμηθεί το πολύ τρεις τέσσερις ώρες. Και το στομάχι να έχει γίνει κόμπος, ασορτί με τον κόμπο των καινούργιων σπορτέξ που έπαιρνα για τη νέα σχολική χρονιά. Είχα βγάλει από το βράδυ τα καλύτερα μου ρούχα και είχα φτιάξει τα μαλλιά μου γαλλική πλεξούδα για να είναι το πρωί σπαστά. Ειδικά εκεί στην εφηβεία που πλέον από παιδί θες να γίνεις ξαφνικά μια μικρομέγαλη γυναίκα ή ένας μικρομέγαλος άνδρας δίνεις ακόμα ιδιαίτερη προσοχή στο τι θα φορέσεις την πρώτη ημέρα του σχολείου, γιατί ήδη από το καλοκαίρι της έκτης σου έχει αφήσει στην κασετίνα σου ένα χαρτάκι που έγραφε ότι σ'αγαπάει πολύ, ο Κώστας, ο συμμαθητής σου που μέχρι πρότινος δεν σε έπαιρνε μαζί του στην ομάδα του όταν παίζατε μπάλα γιατί είσαι κορίτσι και δεν ξέρεις να δίνεις καλές πάσες.

Πρωινό δεν ήθελα με τίποτα. Βιαζόμουν και ας είχα μπροστά μου μία ώρα μέχρι τον Αγιασμό. Ήθελα να φτάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα σχολειό. Να μπω αμέσως στην κουραστική αλλά με κάποιο τρόπο όμορφη ρουτίνα του σχολείου. Όταν πήγα από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο θυμάμαι ακόμα το φόβο που είχα αν θα κάνω νέους φίλους στο νέο σχολείο, πως θα πιάσω την κουβέντα σε άτομα που δεν γνώριζα από το Δημοτικό, τι θα τους πω, αν θα βρω παρέα που να μου ταιριάζει. Ψαρωμένη εντελώς. Και όχι μόνο εγώ θυμάμαι πολλά ψαρωμένα πρόσωπα να κοιταζόμαστε δειλά δειλά στο προαύλιο. Τότε εκείνη η πρώτη μέρα έμοιαζε βουνό. Περισσότερο από δέκα χρόνια αργότερα στο παρόν αυτή η εικόνα μου φέρνει ένα νοσταλγικό χαμόγελο. «Βουνό η πρώτη μέρα στο νέο σχολείο» έλεγα και που να ήξερα τότε τι «βουνά» έχει η ενήλικη ζωή...που μετά λες μακάρι όλα να ήταν σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Και αφού τελείωνε ο Αγιασμός, έβρισκα τους φίλους μου, τους συμμαθητές μου και ανταλλάσαμε τα νέα μας από τις καλοκαιρινές μας διακοπές ή όταν ήμουν πρωτάκι έβρισκα νέους φίλους, που κάτι μας τράβηξε να ανταλλάξουμε τα ονόματά μας και να κάτσουμε παρέα, μια παρέα που τότε δεν ήξερε κανένας μας ότι μπορεί να κρατήσει μέχρι σήμερα και για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι χαιρόμουν πολύ όταν έβρισκα την πρώτη μέρα νέους φίλους να ταιριάξω, γιατί ήξερα ότι τα παιδιά μπορούμε να γίνουμε σκληρά και να κάνουμε τις ζωές άλλων παιδιών δύσκολες στο σχολείο, όταν δεν μας έχουν μάθει πώς να μην είμαστε σκληρά και πως όσο μεγαλώνει η σκληράδα δεν μεγαλώνει ο άνθρωπος.

Μετά θυμάμαι περίμενα πως και πώς να χωριστούμε σε τάξεις. Μεγάλο κεφάλαιο οι τάξεις. Κάποιες χρονιές πήγαινες στις τάξεις που ήξερες και έβρισκες το θρανίο που πάνω είχες ζωγραφίσει διάφορες μικρές ζωγραφιές, τα ονόματα της παρέας σου, του πρώτου σου έρωτα, της αγαπημένης σου ομάδας και του αγαπημένου σου τραγουδιστή. Αυτό ήταν το θρανίο σου. Κάτι σαν δικό σου σπίτι. Είχες αφήσει πάνω του τα σημάδια της προηγούμενης χρονιάς. Κάποιες φορές έβρισκες τις ζωγραφιές σου μισοσβησμένες, κάποιες φορές είχαν εξαφανιστεί τελείως από το καθάρισμα και κάποιες φορές κατάφερναν και γλύτωναν από τα υγρά καθαριστικά και το απορροφητικό χαρτί καθαρίσματος ατόφιες και άφθαρτες σαν να σε περιμένανε εκεί και τη νέα σχολική χρονιά. Όταν, μάλιστα, πήγαινα σε καινούργια τάξη είχα εκείνη τη χαρούμενη βιασύνη να βρω την καλύτερη θέση, να βρω ξανά αυτό το θρανίο που θα γινόταν το δικό μου θρανίο.

Και μετά οι Δάσκαλοι. Την πρώτη ημέρα ήθελα να δω ξανά εκείνο το Δάσκαλο που τον είχα πρότυπο, που με ενέπνευσε να κάνω τα πράγματα που αγαπάω στη ζωή μου, που δεν μου έμαθε μόνο να παπαγαλίζω αλλά μου έμαθε να σκέφτομαι, που με αντιμετώπισε με δικαιοσύνη και έγινα και εγώ δίκαιη, που με αγκάλιασε με αγάπη, σεβασμό, ισοτιμία και αποδοχή και έκανα και εγώ μετά το ίδιο στους υπόλοιπους ανθρώπους, που πέρα από δάσκαλος, τον είδα κάποιες φορές σαν ένα μεγάλο φίλο, σαν ένα δεύτερο γονιό. Βέβαια δεν ήταν πάντα όλοι οι δάσκαλοι καλοί και ούτε ταιριάζαμε με όλους, μα ακόμα και αυτοί ήταν κατά κάποιο τρόπο μαθήματα.

Τώρα που πλέον δεν με περιμένει αυτή η μέρα να πάω στο σχολείο, καταλαβαίνω ότι όσα και να γράψω η πρώτη μέρα στο σχολείο θα είναι και θα σημαίνει πολλά. Και κάθε που ξημερώνει 11 Σεπτέμβρη πάντα όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα με χωράει το κρεβάτι γιατί θα περιμένω νοσταλγικά εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο...

Καλή σχολική χρονιά!

Aνοίγει το σχολείο και όλη η χαρά,

 ανοίγουν τα βιβλία και όλη η ομορφιά.

Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Εντυπωσιακές τσάντες με ήρωες κοριτσιών κι αγοριών, βιβλία και τετράδια με καλογραμμένες ετικέτες που απαιτούν κάποιες ώρες για να τα ντύσεις με το διάφανο προστατευτικό αυτοκόλλητο, πολύχρωμοι μαρκαδόροι, τέμπερες, πινέλα, ακουαρέλες, μολύβια, γόμες, γυαλιστερά ντοσιέ, υλικά καλλιτεχνικών, usb (κάτι που η δική μου γενιά δεν γνώριζε) κι ακόμα χίλιαδυό πραγματάκια που κάθε μαμά (συνήθως) ετοιμάζει  λίγες μέρες πριν τον ερχομό της πρώτης μέρας στο σχολείο. 

Όσο και να έχουμε μεγαλώσει, νομίζω ότι στους περισσότερους από εμάς,  εκείνη η μέρα κάτι φέρνει στο μυαλό και την καρδιά μας... Και στους γονείς, κάτι περισσότερο... 

Οι πρώτες φορές είναι συνήθως αναμνήσεις χαραγμένες με ανεξίτηλο τρόπο. Κυρίως για τα παιδιά που βλέπουν τα πάντα με διαφορετική ματιά κι άλλο συναίσθημα από ότι οι μεγάλοι. Το μαγικό είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός,  το ίδιο διαφορετικά αντιλαμβάνεται κι αντιμετωπίζει εκείνη τη γλυκιά πρόκληση της  πρώτης φοράς στο σχολείο.

Τη δική μου ανάμνηση δεν είμαι ακριβώς σίγουρη ότι τη θυμάμαι με φοβερές λεπτομέρειες από μόνη μου. Ίσως με βοηθούν οι περιγραφές της μαμάς μου που είτε μου τις διηγείται, είτε τις διαβάζω από το ημερολόγιό της. 

Εκεί περιγράφει  πόσο περήφανη και συγκινημένη ένιωθε που είχα πια μεγαλώσει και ήμουν μια μικρή "μαθήτρια". Ωστόσο, ήρθε η στιγμή του έντονου προβληματισμού της όταν αρνήθηκα να την αποχωριστώ... 

"Έτρεμαν τα χειλάκια της όταν κατάλαβε ότι θα την έπαιρνε η δασκάλα με τα άλλα παιδάκια μέσα στην τάξη κι εγώ θα έπρεπε να φύγω.` γράφει...  `Κι εσύ μαμά μου, πού θα πας τώρα;` τη ρωτάω  με τρεμάμενη φωνή κι εκείνη μου απαντά: `Θα πάω σπίτι, να σου μαγειρέψω για το μεσημέρι και μέχρι να παίξεις, θα έχω έρθει να σε πάρω αγάπη μου.`  Εγώ, που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να φύγει, της απαντώ: ` Δεν θέλω να μου φτιάξεις φαγητό. Δεν πειράζει. Δε θα φάω τίποτα. Μείνε μαζί μου...`

Μέχρι να γίνω μαμά, κάθε φορά που έφερνα στο μυαλό μου αυτήν τη γλυκιά περιγραφή, δεν  μπορούσα να αισθανθώ πόσο σημαντική και καθοριστική- τόσο για το παιδί όσο και για τη μαμά- είναι αυτή η μέρα.

Τα χρόνια όμως πέρασαν, και ήρθε η στιγμή που θα ρύθμισα και πάλι το ξυπνητήρι να χτυπήσει το πρωί για να ετοιμαστούμε για το σχολείο για το γιο μου.  

Με είχε  κατακλύσει εκείνη η γλυκιά αγωνία για να πάνε όλα καλά, γιατί όπως λένε :”κάθε αρχή και δύσκολη”... Άλλωστε, έτσι είναι οι μαμάδες... Ανησυχούμε για το κάθετί... κι ας το κρύβουμε... 

Μέχρι να έρθει η ώρα του αγιασμού, η ματιά μου δεν έφυγε από πάνω του, ενώ ο μικρός μου έτρεχε με τους νέους του φίλους στο προαύλιο... Κι εκείνος όλο και κοιτούσε πού βρισκόμουν, κι όταν αντάμωναν οι ματιές μας,  έγνεφε "συνωμοτικά" ο ένας στον άλλον πως "όλα είναι καλά"... 

Η καρδιά μου χτυπούσε "διαφορετικά"... Το μυαλό μου έκανε ένα γρήγορο flashback σε στιγμές που νοσταλγώ...

Είναι φορές που σκέφτομαι πως αν είχα μιαν ευχή που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, θα ήταν να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω έστω για λίγο στην υπέροχη ανεμελιά της παιδικής ηλικίας... 

Και κάπου εδώ, συνειδητοποιώ ότι το "σήμερα" κάποια μέρα θα το θέλω πίσω... Μπορεί τώρα που τα παιδάκια μου είναι μικρά και είναι κάτω από "τις δικές μου φτερούγες"  , να έχω μεγάλη ευθύνη... Ξέρω όμως, καλά, ότι μέχρι να μπουν στον πολύπλοκο κόσμο των μεγάλων, οι προβληματισμοί τους είναι μηδαμινοί... Αργότερα, καλώς ή κακώς, πολλά θα αλλάξουν... 

Φέτος ήρθε η στιγμή να επαναλάβουμε την παραπάνω περιγραφή με την κόρη μου στο νηπιαγωγείο, λίγες μέρες πριν. Με τη διαφορά ότι η μικρούλα μου ήταν ιδιαίτερα άνετη και χαρούμενη. Μου είπε μάλιστα: « θα περάσω πολύ ωραία μαμά μου!»

Έχοντας ζήσει την εμπειρία του αδελφού της, ξέρει πολύ καλά ότι θα την πάω στο σχολείο και λίγες ώρες αργότερα θα την πάρω να επιστρέψουμε σπίτι. Γιατί στην ουσία νομίζω ότι αυτή είναι η βασική  αγωνία κάθε παιδιού... Βρίσκεται ξαφνικά σε ξένο περιβάλλον, αποχωρίζεται τη μαμά του και αναρωτιέται τι θα επακολουθήσει... Αναζητούν την ασφάλεια, τη σιγουριά, τη θαλπωρή, την ενθάρρυνση, τη ζεστή αγκαλιά κι ένα νεύμα ότι όλα θα πάνε καλά!

Για εμένα ωστόσο, όπως και για τους περισσότερους γονείς, η ανησυχία είναι ίδια, όσα παιδιά και να έχουμε...

Και με τον καιρό φτιάχνουμε αναμνήσεις που κάποτε θα αναπολούμε...

Όπως ένα σημείωμα του πατέρα μου που μου έγραψε όταν ξεκίνησα τη πρώτη δημοτικού:

"Aνοίγει το σχολείο και όλη η χαρά,

ανοίγουν τα βιβλία και όλη η ομορφιά."

Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα... Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά του κόσμου... Μαζί με αυτά και στους γονείς τους και τους δασκάλους τους...

Σεπτέμβριος:

Τα σχολεία ανοίγουν, τα μαθήματα αρχίζουν

Τελείωσε το καλοκαίρι και ήρθε ο Σεπτέμβρης, ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου. Παρόλαυτα, ο Σεπτέμβρης παραμένει ένας ιδιαίτερα ζεστός μήνας, γι’ αυτό και κάποιοι παίρνουν την άδεια τους αυτή την εποχή, για να κάνουν τα μπάνια τους στη θάλασσα με ησυχία και να απολαύσουν τις διακοπές τους.
Όμως, για τους περισσότερους ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που επιστρέφουν στη δουλειά τους και   τα σχολεία ανοίγουν. Όλα τα παιδιά ετοιμάζονται για να αγοράσουν τα σχολικά τους πράγματα: τσάντα, κασετίνα, μολύβια, γόμες, στιλό, τετράδια, μαρκαδόρους. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές πρέπει να παρουσιαστούν την πρώτη μέρα του μήνα στο σχολείο τους, για να αναλάβουν υπηρεσία. Έχουν περίπου δύο εβδομάδες για να προετοιμαστούν και να ξεκινήσουν τα μαθήματα για τη νέα σχολική χρονιά. Δάσκαλοι και μαθητές, πρέπει πάλι να προσαρμοστούν, να κοιμούνται πιο  νωρίς το βράδυ, για να ξυπνήσουν νωρίς το πρωί, να πάνε στο σχολείο.
Τα  παιδιά θα συναντήσουν τους συμμαθητές τους από την προηγούμενη χρονιά και θα αγωνιούν να μάθουν ποιοι θα είναι οι δάσκαλοί τους για τη φετινή χρονιά. Υπάρχουν όμως και εκείνα τα παιδιά που πηγαίνουν πρώτη φορά στο σχολείο ή αλλάζουν βαθμίδα εκπαίδευσης, οπότε είναι πάλι σαν να ξεκινάνε από την αρχή. Είναι τα πρωτάκια, που έχουν μεγαλύτερη αγωνία και περιέργεια και μερικές φορές και φόβο, γι’ αυτά που θα αντιμετωπίσουν και αν θα τα καταφέρουν. Είναι όμως και οι γονείς τους, που εύχονται και επιθυμούν να πάνε καλά τα παιδιά τους στο σχολείο και να είναι καλοί μαθητές. Και ενώ τα παιδιά κάποια στιγμή θα τελειώσουν όλες τις τάξεις του σχολείου και θα αποφοιτήσουν, οι παιδαγωγοί, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους, δεν αποφοιτούν ποτέ. Κάθε χρόνο βρίσκονται στη θέση τους, μέσα στη σχολική τάξη και προσπαθούν να διδάξουν στους μαθητές τους, μικρούς και μεγάλους, γνώσεις, αλλά και αξίες της ζωής.
Έτσι λοιπόν και φέτος, μία καινούρια σχολική χρονιά         αρχίζει!!!
Ας ευχηθούμε σε όλα τα παιδιά και σε όλους τους εκπαιδευτικούς, όλων των βαθμίδων, καλή και δημιουργική χρονιά, με δύναμη και υγεία!!!
Καλή αρχή!!!

Ανθούλα Π. Βεζύρη

                        Πανελλήνιες εξετάσεις                

Όποιος έχει τελειώσει το σχολείο στην Ελλάδα, έχει βιώσει, όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και η οικογένειά του, το θεσμό των πανελληνίων εξετάσεων. Ακόμα και αυτοί που δεν έδωσαν εξετάσεις, έχουν επηρεαστεί σε κάποιο βαθμό, έστω και έμμεσα, από την ατμόσφαιρα των εξετάσεων.

Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, το όνειρο του κάθε μαθητή, αλλά και των γονιών του, είναι να μεγαλώσει και να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Το ελληνικό σχολείο, είναι πράγματι κατά τέτοιο τρόπο δομημένο, ώστε η εισαγωγή του μαθητή στο Πανεπιστήμιο ή στο Πολυτεχνείο να αποτελεί μονόδρομο, καθώς δεν υπάρχουν αντίστοιχες αναγνωρισμένες σχολές τεχνικής εκπαίδευσης σε διάφορους τομείς, όπου θα μπορούσαν οι μαθητές να φοιτήσουν και να έχουν ένα πτυχίο που θα τους εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση.

Με αυτόν τον τρόπο, οι Έλληνες μαθητές αγχώνονται και αγωνιούν κάθε καλοκαίρι για τις εξετάσεις που θα τους εξασφαλίσουν τον τίτλο του φοιτητή ή της φοιτήτριας, για να ανταμειφθούν οι κόποι τους αλλά και των γονιών τους, που έχουν πληρώσει, τουλάχιστον για τα τρία χρόνια του Λυκείου, ένα σωρό λεφτά στα φροντιστήρια. Γιατί χωρίς το φροντιστήριο, κανείς δεν καταφέρνει να περάσει στο Πανεπιστήμιο ή στο Πολυτεχνείο, εκτός ίσως πολύ λίγων εξαιρέσεων.

Εκείνο όμως που πρέπει να πούμε στα παιδιά, για να μην απογοητευτούν, αν δεν τα καταφέρουν, είναι πως η ζωή και η πρόοδος τους ή πολύ περισσότερο η ευτυχία τους, δεν καθορίζονται από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Οι ευκαιρίες για να μάθουμε πράγματα, να αποκτήσουμε γνώσεις, να αλλάξουμε επάγγελμα, υπάρχουν σε όλη μας τη ζωή. Ειδικά στην εποχή μας, η γνώση δεν σταματάει ποτέ και είμαστε αναγκασμένοι να μαθαίνουμε διαρκώς καινούρια πράγματα. Επίσης, στη ζωή μας πρέπει να έχουμε επιλογές και να μην εγκλωβιζόμαστε σε μία κατάσταση του τύπου: αυτό ή τίποτα. Ένας νέος άνθρωπος που ξεκινά τη ζωή του και κάθε επιλογή είναι δυνατή, δεν πρέπει να στερεί από τον εαυτό του την ευκαιρία και το δικαίωμα να επιλέγει και να αλλάζει γνώμη για το επάγγελμα που θα ακολουθήσει, όταν για κάποιο λόγο, δεν καταφέρνει να κάνει αυτό που αρχικά είχε σκεφτεί.

Στη ζωή υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, όχι μόνο μία, πολλές δυνατότητες και αρκετές επιλογές, αν έχουμε τη διάθεση και τη θέληση να ψάξουμε αυτό που μας ταιριάζει και να το αποκτήσουμε. Είναι πολύ μεγάλο κρίμα, τα νέα παιδιά, που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, να εγκλωβίζονται στο δίλημμα: Πανεπιστήμιο ή τίποτα. Εξάλλου στη ζωή μας δίνουμε κάθε μέρα εξετάσεις με τη συμπεριφορά και τις επιλογές μας και αυτό δεν σταματάει ποτέ. 

Ανθούλα Π. Βεζύρη

                                                       Venerdì 15 gennaio 2021 

 

Ritorno a scuola  

Le vacanze di Natale sono finite e noi siamo di nuovo a scuola. Queste vacanze sembravano più grandi, a causa della quarantena che l’aveva preceduta.

Le lezioni ora continuano normalmente, in classe e non online.

Fortunatamente per tutti noi, l’ educazione e l’ apprendimento presuppongono l’ insegnamento dal vivo, con la presenza fisica dell’ insegnante con i suoi studenti.

L’ istruzione a distanza è molto indietro e rende difficile per i giovani studenti, soprattutto alle elementari e all’ asilo.

Ha riempito di nuovo la scuola di voci dei bambini, le aule hanno ritrovato una ragione per esistere, gli studenti e gli insegnanti hanno continuato le loro lezioni e tutto ha trovato il suo ritmo quotidiano.

Quando cammino per strade vuote, penso che il mondo cesserà di esistere quando non ci saranno più bambini. I bambini sono la vita e con le loro voci, i giocattoli e le risate ci danno la forza e l’ energia per continuare a vivere. I bambini non ti lasciano arrendere. È una fonte di vita, gioia e creazione.

La mattina in cui sono entrata nell’ ufficio degli insegnanti, l’ insegnante dell’ arte ha notato la maschera che indossavo.

_ Lascia che ti veda! È Van Gogh? mi ha chiesto.

_  Si, le ho risposto. Sono contenta che l’ abbia notato, le ho sorriso. 

_ Dove l’ hai presa?

Dopo averla informata, le ho detto che ero molto felice che avesse riconosciuto il disegno di Van Gogh con i girasoli.

Poi mi ha chiesto con una risata: 

_ Ho reso la tua giornata?

_  Fortunatamente, le ho risposto, c’ è speranza!

Quando in seguito è entrata nella mia classe per insegnare, ha detto ai bambini:

_ Ti ricordi di un pittore che dipingeva girasoli? 

Qualcuno qui indossa una maschera del genere, ma non io.

Tutti hanno guardato l' un l' altro, una studentessa alzò la mano per rispondere e uno studente fu buttato fuori:

 _ La maestra! 

_ Come si chiamava il pittore, ricordate?

_ Vincent Van Gogh, un’ altra studentessa ha risposto.

_ Bravo, lo ricorda! le ha detto l’ insegnante dell’ arte.

_ Ora sono doppiamente soddisfatta, ho risposto alla mia collega. Oggi finalmente mi hai reso il mio giorno!

Anthoula P. Veziri

"Girasoli", Vincent Van Gogh

Friday 15 January 2021

Back to school

The Christmas holidays are over and we are back at school. These holidays seemed bigger, because of the quarantine that preceded. 

Lessons  are now continuing normally, in the classroom and not online.

Fortunately for all of us, education and learning presuppose teaching live, with the physical presence of the teacher with his students. 

Distance education lags far behind and makes it difficult for young students, especially in primary and kindergarten.

It filled the school again with children's voices, the classrooms found a reason to exist again, the students and the teachers continued their lessons and everything found its daily rhythm.

When I walk on empty streets, I think that the world will cease to exist when there will be no more children. Children are life and with their voices, toys and laughter, they give us strength and energy to keep living. Children do not let you give up. It is a source of life, joy and creation.

The morning I entered the teachers' office, the αrt teacher noticed the mask I was wearing.

 _ Let me see you! Is it Van Gogh? she asked me.

_ Yes, I did. I'm glad you noticed, I smiled at her.

 _ Where did you get it?

After informing her, I told her that I was very happy that she recognized the design of Van Gogh with sunflowers.

Then she asked me laughing: 

_ Did I make you the day?

_ Fortunately, I replied, there is hope!

When she later came into my class to teach, she told the children:

_ Do you remember talking about a painter who painted sunflowers? Someone in here wears a mask like that, but not me.

Everyone looked at each other, a student raised her hand to answer and another student was thrown out:

 _ The teacher! 

_What was the name of the painter, remember? 

_Vincent Van Gogh, another student replied.

_Well done for remembering it, the αrt teacher told her.

_ Now I am doubly happy, I replied to my colleague.

   Today you finally made me my day!

Anthoula P. Veziri

"Sunflowers", Vincent Van Gogh

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2021

Επιστροφή στο σχολείο

Οι διακοπές των Χριστουγέννων τελείωσαν και επιστρέψαμε ξανά στο σχολείο. Αυτές οι διακοπές φάνηκαν πιο μεγάλες, εξαιτίας της καραντίνας, που προηγήθηκε.
Τα μαθήματα συνεχίζονται τώρα πια κανονικά, μέσα στη σχολική τάξη και όχι διαδικτυακά.
Ευτυχώς για όλους μας, η εκπαίδευση και η μάθηση προϋποθέτουν τη διδασκαλία ζωντανά, με τη φυσική παρουσία του δασκάλου με τους μαθητές του.
Η εκπαίδευση από απόσταση, υστερεί κατά πολύ και δυσκολεύει ιδιαίτερα τους μικρούς μαθητές, κυρίως του δημοτικού και του νηπιαγωγείου.
Γέμισε πάλι το σχολείο με παιδικές φωνές, οι τάξεις βρήκαν ξανά  λόγo ύπαρξης,  οι μαθητές με τους εκπαιδευτικούς συνέχισαν τα μαθήματά τους και όλα βρήκαν τον καθημερινό τους ρυθμό.
Όταν περπατάω σε άδειους δρόμους, σκέφτομαι ότι ο κόσμος θα σταματήσει να υπάρχει, όταν δεν θα υπάρχουν πια παιδιά. Τα παιδιά είναι ζωή και με τις φωνές τους, τα παιχνίδια και τα γέλια τους, μας δίνουν δύναμη και ενέργεια για να συνεχίσουμε να ζούμε. Τα παιδιά δεν σε αφήνουν να παραιτηθείς, ούτε να τα παρατήσεις. Είναι πηγή ζωής, χαράς και δημιουργίας.

Το πρωί που μπήκα στο γραφείο των δασκάλων, η δασκάλα των Εικαστικών πρόσεξε τη μάσκα που φορούσα.
_ Για να σε δω! Είναι Βαν Γκογκ; με ρώτησε.
_ Ναι, της απάντησα. Χάρηκα που το πρόσεξες, της χαμογέλασα.
_ Από πού την πήρες;
Αφού την ενημέρωσα, της είπα ότι ήμουν πολύ χαρούμενη που αναγνώρισε το σχέδιο του Βαν Γκογκ με τα ηλιοτρόπια.
Τότε εκείνη με ρώτησε γελαστά:
_ Σου έφτιαξα τη μέρα;
_ Ευτυχώς, της απάντησα, υπάρχει ελπίδα!
Όταν αργότερα μπήκε στην τάξη μου για να κάνει μάθημα, είπε στα παιδιά:
_ Θυμάστε που είχαμε μιλήσει για έναν ζωγράφο που ζωγράφιζε ηλιοτρόπια; Κάποιος εδώ μέσα φοράει μία τέτοια μάσκα, αλλά όχι εγώ.
Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, μία μαθήτρια σήκωσε το χέρι της για να απαντήσει και ένας μαθητής πετάχτηκε:
_ Η κυρία!
_ Πώς τον έλεγαν τον ζωγράφο, θυμάστε;
_ Βίνσεντ Βαν Γκογκ, απάντησε μία άλλη μαθήτρια.
_ Μπράβο, που το θυμάσαι! της είπε η δασκάλα των Εικαστικών.
_Τώρα χαίρομαι διπλά, απάντησα στη συνάδελφό μου. Σήμερα τελικά μού έφτιαξες τη μέρα μου!

Ανθούλα Π. Βεζύρη

"Ηλιοτρόπια", Βίνσεντ Βαν Γκογκ

"Love is always bestowed as a gift - freely, willingly and without expectation.
We don't love to be loved; we love to love".

Leo Buscaglia

( Για το επάγγελμα του δασκάλου)

Είναι πολύ άσχημο όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου και δεν την αγαπάς, ιδιαίτερα στο δικό μας επάγγελμα. Αν κάθε πρωί δε σ’ ενθουσιάζει η ιδέα ότι θα μπεις μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο μ’ όλα αυτά τα μικρά παιδιά που θα σε κοιτάζουν με τα λαμπερά τους  μάτια και θα περιμένουν να τα βοηθήσεις να φτάσουν κοντά σ’ αυτή την έδρα, τότε μην ξαναπατήσεις στο σχολείο. Κάνε κάτι άλλο που δε θα σε φέρνει σε επαφή 

με μικρά παιδιά και δε θα σε αφήνει να τα σκοτώνεις σε τόσο τρυφερή ηλικία. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να κάνεις … αλλά τα παιδιά άφησέ τα ήσυχα.

Ένα άλλο πράγμα που χρειαζόμαστε όλοι είναι η ελευθερία. Ο Θορώ λέει ότι: «Τα πουλιά δεν τραγουδούν ποτέ μέσα σε σπηλιές». Ούτε κι εμείς. Για να μπορέσουμε να μάθουμε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι. Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να κάνουμε λάθη. 

Έτσι μαθαίνει κανείς. Καταλαβαίνω τα λάθη σου και κερδίζω από τα δικά μου. Το μυστικό είναι να μην κάνεις δυο φορές το ίδιο λάθος. Έχω όμως ανάγκη να είμαι ελεύθερος να πειραματίζομαι και να δοκιμάζω. 

Δώσε μου αυτή την ευκαιρία. Δώσε μου την ευκαιρία να ζήσω και να είμαι ο εαυτός μου και να βρω τη χαρά στην ανάγκη. Μη μου κολλάς τα ελαττώματά σου! Άσε με να βρω και να ξεπεράσω τα δικά μου!