👉 Πίσω στο σχολείο μου για πρώτη φορά
 μετά από 25 χρόνια

Άσπα

👉 Aspa online

Τι μέρα και η χθεσινή… Χθες για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια, επισκέφτηκα και πάλι το σχολείο μου. Το σχολείο στο οποίο πέρναγα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου επί 13 χρόνια της ζωής μου, από το Νηπιαγωγείο ως την Τρίτη Λυκείου. Δεν ξέρω πώς στο καλό έγινε και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και δεν ξαναπήγα από τότε που αποφοίτησα. Παρ’ όλο που δεν είναι ιδιαίτερα μακριά από το σπίτι μου, δεν είχα λόγο να ξαναπάω.

Έφυγα από το σχολείο κι έκλεισε αυτή η πόρτα. Άνοιξαν φυσικά νέες: μπήκα στο πανεπιστήμιο, έζησα στο εξωτερικό, ξεκίνησα τη δουλειά μου, απέκτησα οικογένεια. Οι κόρες μου πήγαν σε άλλο σχολείο οπότε δε δόθηκε η ευκαιρία.

Και να που χθες προέκυψε μία συνάντηση με τη διοίκηση του παλιού μου σχολείου και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να το επισκεπτώ.

Δεν ξέρω αν μπορώ να βρω τα λόγια να περιγράψω αυτό που έζησα. Έχει τύχει ποτέ να μυρίσετε κάποιο άρωμα και να μεταφερθείτε και πάλι σε μια στιγμή από το παρελθόν; Να ξαναθυμηθείτε με ποιον ήσασταν, τι κάνατε, τι νιώθατε, μόνο και μόνο γιατί αυτό το άρωμα είναι συνυφασμένο με την ανάμνηση;

Ε λοιπόν ήταν λες και άνοιξα ένα μπουκαλάκι και ξεχύθηκαν αρώματα. Πέρασα την πύλη του σχολείου και άρχισα να παρασύρομαι σε μία δίνη αναμνήσεων. Ξαναέζησα 13 χρόνια από τη ζωή μου μέσα σε μια ώρα. Συναισθήματα… Τόσα συναισθήματα. Τα περιγράφω με τη σειρά που τα έζησα καθώς περνούσα από τα διάφορα σημεία του σχολείου.

Θαυμασμός. Για το πόσο όμορφο και εντυπωσιακό ήταν το προαύλιο και το σχολείο από μακριά καθώς μπήκα από την κεντρική είσοδο.

Αγωνία. Την ξανάνιωσα περνώντας από τον πίνακα ανακοινώσεων που είχαν αναρτηθεί τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ήμουν 18 χρονών και έψαχνα να βρω το όνομά μου στους καταλόγους. Ήξερα ότι είχα περάσει, δεν ήξερα σε ποια πόλη είχα περάσει. Χαρά. Η πόλη ήταν η Αθήνα.

Παράπονο. Κόλλησα το πρόσωπό μου στη τζαμαρία του Νηπιαγωγείου και είδα τον κουκλίστικο διάδρομο. Τι όμορφο περιβάλλον… Κι όμως τότε δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν μήπως ότι είχα φύγει από τη θαλπωρή του σπιτιού; Ήταν ότι ήταν βαρετό για μένα; Αυτό έλεγα στους γονείς μου. Ότι δε μου αρέσει γιατί η δασκάλα μας, μάς περνάει για μωρά και κάνει μωρουδιακά πράγματα. Ότι κρύβεται πίσω από κάτι έπιπλα και πετάγεται για να μας κάνει να γελάσουμε και τέτοια. Θεωρούσα ότι με πέρναγε για μωρό και ότι δεν ανήκα εκεί. Το συναίσθημα «δεν ανήκω εδώ» το νιώθω από τότε συχνά, ακόμα και σήμερα.

Σάστισμα. Πέρασα από το γήπεδο του μπάσκετ, το γήπεδο που έκανα καθημερινά προπονήσεις στο γυμνάσιο με την ομάδα του σχολείου. Και άκουσα αγορίστικες εφηβικές φωνές. Δεν είχα ακούσει ποτέ αγορίστικες εφηβικές φωνές μέσα στο σχολείο! Τότε ήταν θηλέων… Εδώ και πολλά χρόνια είναι πλέον μικτό σχολείο αλλά έπρεπε να το δω με τα ίδια μου τα μάτια για να το πιστέψω. Στο γήπεδο έπαιζαν μπάσκετ αγόρια!

Ταχυπαλμία. Μπήκα στο κλειστό γυμναστήριο. Πρέπει να ήμουν 10 χρονών όταν έκανα τότε εκεί ενόργανη γυμναστική. Θυμάμαι ήμουν μπροστά στον ίππο και έπρεπε να κάνω ένα άλμα. Και φοβόμουν. Φοβόμουν τόσο πολύ. Ο προπονητής ήταν πίσω από τον ώμο μου. Του είπα δεν μπορώ. Μου είπε «Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δε θέλω».  Μια φράση που  με ακολουθεί από τότε σε όλη μου τη ζωή.  Άκουσα χθες ένα ψίθυρο και γύρισα να δω αν στεκόταν πίσω μου κανείς. Όχι.  Κι όμως ήταν σαν να το ψιθύρισε κάποιος και χθες : «Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δε θέλω».

Χαρά. Ξαναέζησα τη χαρά, την ευτυχία, την ανεμελιά καθώς πήγα στο δασάκι που βγαίναμε διάλειμμα στο δημοτικό και παίζαμε λάστιχο. Πόσες ώρες λάστιχο είχαμε παίξει σε αυτό το δασάκι; Πόσες ώρες χοροπηδάγαμε κάθε μέρα;

Σοκ. Μπήκα μέσα στο κτίριο του δημοτικού και ήταν… μικρό. Δεν το θυμόμουν έτσι, το θυμόμουν μεγαλύτερο! Ανέβηκα γρήγορα τη μαρμάρινη σκάλα. Στην κορυφή της σκάλας μπορούσες να στρίψεις είτε αριστερά ή δεξιά. Δε θυμόμουν πού έπρεπε να στρίψω. Από ένστικτο έστριψα αριστερά. Τα πόδια μου με οδήγησαν προς το τέλος του διαδρόμου. Έφτασα στην τάξη μου της έκτης δημοτικού. Έχωσα το κεφάλι μου μέσα από την πόρτα. Τα παιδιά της Έκτης, οι συνομήλικοι της κόρης μου, κάθονταν στην τάξη από την οποία έχω τις πιο όμορφες αναμνήσεις του σχολείου μου. Η τάξη ήταν μικρή. Τη θυμόμουν τεράστια.  Πόσα είχαμε ζήσει σε αυτή την τάξη; Τι να κάνει άραγε η δασκάλα μας της Έκτης;

Απογοήτευση. Είχα αρχίσει τη δική μου «επιχειρηματική δραστηριότητα» στο δημοτικό, με την υποστήριξη των γονιών μου. Αγόραζα στυλό, μολύβια και γόμες εκτός σχολείου χονδρική και τα διέθετα σε όποια συμμαθήτριά μου ήθελε να αγοράσει λιανική. Και άλλες συμμαθήτριες το κάνανε, για άλλα σχολικά. Δεν ξέρω αν ήταν δική μου ιδέα, μπορεί να ήταν μπορεί και να μην ήταν. Το πήραν όμως είδηση οι δασκάλες μας και δεν τους άρεσε. Έστειλαν γραπτό σημείωμα επίπληξης στους γονείς μας. Άλλες εποχές. Σήμερα τα πιο πρωτοπόρα σχολεία επιβραβεύουν την επιχειρηματικότητα – σίγουρα θα το κάνει και το δικό μου. Αλλά τότε, άθελά τους έκοψαν τα φτερά των επίδοξων επιχειρηματιών.

Απόγνωση. Πέρασα από εκείνη την πόρτα που είχα χάσει την χρυσή μου αλυσίδα. Μα τι με είχε πιάσει και έβαλα τη χρυσή μου αλυσίδα στο σχολείο; Καθώς πέρναγα από τη βαριά πόρτα, η αλυσίδα πιάστηκε στο χερούλι και έσπασε. Ήταν η ώρα που σχολάγαμε, έσκυψα να τη βρω, αλλά δεν την έβλεπα. Έβλεπα πόδια παιδιών που έτρεχαν. Εγώ εκεί σκυμμένη να προσπαθώ να τη βρω. Πέρασαν όλοι και έμεινα μόνη μου. Η αλυσίδα φυσικά δεν υπήρχε. Κάποιος θα την είχε βρει και θα την είχε πάρει. Ο κανόνας που έχω βάλει στις κόρες μου και λέει “αν θα στεναχωρηθείς αν το χάσεις, μην το πάρεις στο σχολείο” έχει τη βάση του στη χαμένη αλυσίδα.

Συγκίνηση. Πλησιάζοντας την κύρια είσοδο του γυμνασίου λυκείου, πετάχτηκε μπροστά μου η εικόνα του παππού μου και της γιαγιάς μου. Που είχαν έρθει να με δουν σε εκείνη την παράσταση που χόρευα ελληνικούς χορούς και έπαιζα πιάνο. Ήταν τόσο περήφανοι για μένα. «Μα συνόδευες όλη τη χορωδία του σχολείου στο πιάνο!» Μετά είχαμε καθίσει σε εκείνο ακριβώς το μέρος και είχαμε φωτογραφηθεί. Ήταν εκεί. Εκεί ακριβώς…  Τι συγκίνηση… Θα ψάξω να ξαναβρώ τη φωτογραφία.

Πείνα. Διασχίζοντας κάποιον διάδρομο έφτασε στη μύτη μου η μυρωδιά τυρόπιτας. Θα ήταν σίγουρα από το κυλικείο! Κοίτα να δεις που δε θυμόμουν προς τα πού ήταν… Τότε αγόραζα είτε τυρόπιτα είτε κουλούρι αλλά ήταν ένας μικρός καθημερινός άθλος να καταφέρεις να ψωνίσεις, καθώς υπήρχε πάντα ουρά. Έπρεπε να αποφασίσεις αν θα πας στο μικρό διάλειμμα ή στο μεγάλο και να παλέψεις για το φαγητό σου!

Αδρεναλίνη. Το σημείο του φράκτη από το οποίο είχα κάνει τις λιγοστές κοπάνες της ζωής μου. Δεν ήταν εύκολο να κάνεις κοπάνα στο σχολείο μου. Έπρεπε να πηδήξεις ψηλό φράκτη και να είσαι τυχερός και να μη σε δει διερχόμενο αυτοκίνητο. Σκέτη απόδραση!

Αγάπη.  Για τους ανθρώπους. Για τις φίλες μου. Για την καλύτερή μου φίλη που τη γνώρισα στο νηπιαγωγείο και είμαστε ακόμα μαζί. Για τους εκπαιδευτικούς που έπαιξαν το ρόλο τους για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα.

Ευγνωμοσύνη. Για την τύχη που είχα να πηγαίνω σε αυτό το σχολείο. Για τους γονείς μου που μπόρεσαν και με έστειλαν εκεί.

Όνειρα, μυστικά, απογοητεύσεις, διαφωνίες, εφηβεία, φιλίες, πίεση, άγχος, νίκες, διακρίσεις, δυσκολίες, ανεμελιά, γέλια, κυνηγητό, επιτυχίες, αποτυχίες. Τα ξαναέζησα όλα μέσα σε μία ώρα…

Έφυγα με την υπόσχεση να επιστρέψω και να δω όλα εκείνα τα μέρη του σχολείου που δεν είδα χθες. Το απόγευμα πετάγονταν συνέχεια νέες σκέψεις: «Δεν πήγα να δω τον στίβο. Δεν ανέβηκα στις τάξεις του Λυκείου. Δεν πήγα εδώ, δεν πήγα εκεί. Πώς ξέχασα να πάω εκεί;»

Την επόμενη φορά θα πάω με τις κόρες μου για να τις ξεναγήσω. Αγαπάνε το σχολείο τους και δε θα το άλλαζαν με τίποτα. Το ίδιο κι εγώ το δικό μου. Αλλά μακάρι να ήμουν πιο άνετη και να είχα χαρεί αυτά τα χρόνια ακόμα περισσότερο.

Καθώς επέστρεψα το μεσημέρι στο σπίτι, πέρασα από το σπίτι των γονιών μου να τους πω τα νέα. Κι ένιωσα ακόμα περισσότερη συγκίνηση. Που μετά από τόσα χρόνια, επέστρεφα και πάλι από το σχολείο, εισέβαλα και πάλι στο σπίτι λέγοντας «ΓΥΡΙΣΑ!» και ήταν και πάλι εκεί με μάτια και αυτιά ανοιχτά να ακούσουν και να μάθουν τα νέα μου.

Και κάπως έτσι έκλεισα και πάλι το «μπουκαλάκι με τα αρώματα» και τις αναμνήσεις. Αργά το βράδυ, καθώς προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, άφησα τις αναμνήσεις να με παρασύρουν. Αλλά παρ’ όλο που «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα» κοιμήθηκα υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου μια σκέψη που καλό είναι να μας οδηγεί όλους: Ότι τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μας, δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.

👉 Πρώτη μέρα στο σχολείο: Χρήσιμες συμβουλές για τα παιδιά και τους γονείς

👉 Σύνταξη in

Κάθε μετάβαση στη ζωή του ανθρώπου, έτσι και η μετάβαση από την οικογένεια στην ευρύτερη σχολική κοινότητα, είναι ένα «πέρασμα» από μια δεδομένη κατάσταση σε μια νέα, άγνωστη συνθήκη που σηματοδοτεί μια αλλαγή τόσο στη ζωή του παιδιού όσο και στο ρόλο του γονιού.

Και να που το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του, ήρθε ο Σεπτέμβρης, ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία.

Η πρώτη μέρα και η επιστροφή είναι μία διαδικασία που άλλα παιδιά περιμένουν με ανυπομονησία για να συναντήσουν τους συμμαθητές τους, τις νέες τους τάξεις και τα καινούργια μαθήματα, ωστόσο δεν είναι λίγα εκείνα που βιώνουν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο με άγχος, άρνηση, μπερδεμένα συναισθήματα και αμφιβολία για το άγνωστο. Η σχολική περίοδος είναι μια κρίσιμη φάση στη ζωή του παιδιού, παρόλο που οι ενήλικες συχνά την αναπολούν με ευχάριστες μόνο αναμνήσεις και τη χαρακτηρίζουν ως αμέριμνη.

Η προσαρμογή εξαρτάται από τον χαρακτήρα του κάθε παιδιού

Η προσαρμογή στο σχολείο δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί αυτόματα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Όπως το κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό ανάπτυξης, έτσι χρειάζεται και τον δικό του χρόνο προσαρμογής, τον δικό του ρυθμό. Δεν έχει, λοιπόν, νόημα να το συγκρίνουμε με τα άλλα παιδιά ή με τα μεγαλύτερα αδέρφια του.

Για τα «πρωτάκια» τα πράγματα είναι συχνά πιο δύσκολα, αφού καλούνται να εγκαταλείψουν το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον και τη ζεστή θαλπωρή των αγαπημένων προσώπων τους αντιμετωπίζοντας καινούρια πρόσωπα και καταστάσεις, τον δάσκαλο, τους συμμαθητές, τους κανονισμούς της τάξης, τις σχολικές υποχρεώσεις, κλπ.

Μην μεταφέρετε το δικό σας άγχος

Από την άλλη, πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς αποτελούν πηγή άγχους για τα παιδιά, καθώς τους το μεταδίδουν με τον αποχαιρετισμό. Τα παιδιά μπορεί να εκφράσουν το άγχος του αποχωρισμού και του νέου ξεκινήματος, με σκέψεις όπως: «Θα έρθει να με πάρει η μαμά;», «Θα κάνω νέους φίλους;», «Πώς θα τα καταφέρω με τα μαθήματα;».

Καλό θα είναι να φροντίσουμε ώστε η μετάβαση στο σχολείο θα πρέπει να γίνεται ομαλά, ήπια και ευχάριστα. Ίσως το παιδί περάσει από κάποια στάδια, όπως το σοκ της αλλαγής, διάθεση να μείνει στο παλιό σχολείο (νηπιαγωγείο), κ.α.

Η καλή προετοιμασία για την επιστροφή στις τάξεις

Οι γονείς διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο στην εξελικτική πορεία των λειλιπούτειών τους. Η καλή προετοιμασία για αυτό που πρόκειται να αντικρίσουν καθώς περνούν το νέο αυτό κατώφλι της ζωής τους βοηθάει πολύ, όχι μόνον στη μείωση του άγχους αλλά και στην αποφυγή άλλων δυσάρεστων περιστατικών.

Ακόμη και εάν η δική τους εμπειρία έχει εγγραφεί μέσα τους ως κάτι δυσάρεστο, θα πρέπει να αποφύγουν να τη μεταβιβάσουν στο παιδί τους ως τέτοια.

Τι μπορείτε να κάνετε για να μειώσετε το άγχος του παιδιού

Η επιστροφή της οικογένειας από τις καλοκαιρινές διακοπές πρέπει να γίνει τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν ανοίξουν τα σχολεία, ώστε να μπορέσει το παιδί να επανέλθει στην παλιά καθημερινότητά του και να ξαναμπεί στο νέο πρόγραμμα και στους νέους ρυθμούς.

Μια επίσκεψη στο σχολείο λίγες μέρες νωρίτερα θα βοηθήσει το παιδί για την προσαρμογή του.

Πηγαίνετε παρέα να αγοράσει την τσάντα του και τον σχολικό εξοπλισμό, που θα του προκαλέσει χαρά.

Δώστε έμφαση στα πλεονεκτήματα του σχολείου και στα όσα θετικά προσφέρει, χωρίς να παραγνωρίζετε τα αρνητικά που τυχόν επισημαίνει το παιδί.

Μιλήστε στο παιδί για τη δικές σας εμπειρίες για τις πρώτες μέρες στο σχολείο, λέγοντάς τους πώς ξεπεράσατε τους φόβους σας, αποφεύγοντας ωστόσο τις συγκρίσεις.

Συζητήστε με το παιδί για τα συναισθήματά του, ακούστε προσεκτικά τις ανησυχίες του, προσπαθώντας να του ενισχύσετε την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή του.

Δώστε του χρόνο να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον και αφήστε το παιδί να αναπτύξει την δική του προσωπικότητα μέσα στο σχολικό περιβάλλον προσπαθώντας να παρεμβαίνετε όσο λιγότερο γίνεται.

Συζητήστε όλη η οικογένειά τη σημαντικότητα της οργάνωσης, του ύπνου, της διατροφής και του σχολικού προγράμματος.

Χρήσιμες συμβουλές για την πρώτη μέρα για την επιστροφή

Δώστε στο παιδί την επιλογή να διαλέξει τα ρούχα που θέλει να φορέσει ή ακόμη να έχει στην τσάντα του ένα μικρό αγαπημένο του παιχνίδι για να νιώθει πιο άνετα.

Ετοιμάστε την τσάντα παρέα.

Μην ξεχάσετε να γράψετε κάπου το τηλέφωνο και τη διεύθυνση του σπιτιού σας. Κάντε του και μια μικρή έκπληξη: βάλτε μέσα κάτι που ξέρετε ότι θα ευχαριστηθεί πολύ όταν το βρει, όπως ένα «απαγορευμένο» σνακ που του αρέσει, ή κάτι με συναισθηματική αξία, όπως μια οικογενειακή φωτογραφία.

Στη διαδρομή για το σχολείο συζητήστε διάφορα θέματα ώστε να αποβάλετε και οι δύο το άγχος.

Βγάλτε μαζί μία φωτογραφία για να θυμάστε αυτή τη μέρα.

Αφού φτάσατε, αποχαιρετήστε το παιδί τρυφερά αλλά με αποφασιστικότητα, ώστε να νιώσει ότι του έχετε εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα να καταλάβει ότι όσα πείσματα κι αν κάνει, θα πάει σχολείο.

Επικοινωνείτε τακτικά με το δάσκαλο της τάξης και μοιράζεστε τις ανησυχίες μαζί του προτού εξελιχθούν σε προβλήματα.

Μην ξεχνάτε ότι κάθε αρχή και δύσκολη και θέλει υπομονή από όλες τις πλευρές. Μην αγχώνεστε προκαταβολικά, δώστε στο παιδί σας τον χρόνο που χρειάζεται και μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο τολμηρό και δυναμικό από αυτό που πιστεύετε!

👉 Παιδικά βιβλία για την πρώτη ημέρα στο σχολείο

Πρώτη μέρα σχολείο – Ένα απολαυστικό και διαχρονικό κείμενο του Δημήτρη Ψαθά

Οι σκέψεις και τα συναισθήματα
των μαθητών του 1931

Γιάννης Θ. Διαμαντής

Ήχησε σήμερα το κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς και η αλήθεια είναι ότι η ημέρα αυτή, όσα χρόνια και αν περάσουν, παραμένει η ίδια, προκαλώντας στους εκάστοτε μαθητές μικρούς τους ίδιους προβληματισμούς και συναισθήματα.

Το κείμενο του Δημήτρη Ψαθά που δημοσιεύθηκε πριν από 90 χρόνια, στα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ», για την έναρξη της σχολικής χρονιάς 1931 – 1932, μοιάζει να γράφτηκε χθες.

«Πω, πω μελαγχολία… Χωρίς ακόμα καλά καλά τα πρώτα σύννεφα να ρυτιδώσουν τον ουρανόν, τα προσωπάκια του μικρόκοσμου εγέμισαν θλίψη. (…)

»Τι ανησυχία, Θεέ μου, εις τα στρατόπεδα των πιτσιρίκων, τι αναστάτωσις!… Μα γιατί βιάστηκε τόσο πολύ αυτός ο άθλιος ο Σεπτέμβριος να δώση το παρόν του;

»Δεν μπορούσε να καθήση ακόμα ένα μήνα τουλάχιστον για να ξεκουραστούν τα παιδιά; Έτσι που ενεφανίσθη αιφνιδιαστικά με θερμοκρασίαν ακόμη τριάντα δύο βαθμούς έχει επιφέρει καταστροφήν. (…)

Προετοιμασία

«Η προετοιμασία για το σχολείον είνε ο επίλογος μιας ευτυχίας και ο πρόλογος μιας δυστυχίας!…

»Αργότερα βέβαια θα στρώσουν τα πράγματα και η ζωή του πιτσιρίκου θα πάρη τον κανονικόν δρόμον της. Αλλά σήμερα;

»Τα βλέπετε αυτά τα βιβλία που βρίσκονται σκονισμένα εκεί σε μιάν άκρη της εταζέρας ή στιβαγμένα μέσα στην βιβλιοθηκούλα;

»Τόσο καιρό είχαν μείνει ξεχασμένα εκεί. Κανείς δεν τους έριχνε ούτε μια ματιά. Καθώς τα είχαν κλείσει και πετάξει όπου-όπου οι μικροσκοπικοί κάτοχοί των, ερρίχτηκαν με τα μούτρα στο γλέντι του θέρους και εφόρτωσαν στον κόκορα όλην την σοφίαν των. Ήταν η δικαία τιμωρία του μικρόκοσμου γιατί τις τελευταίες μέρες τον είχαν ψήσει.

»Ήταν αποφασισμένος να πληρώση τας φοβεράς στιγμάς που επέρασαν μαζί τους με μακράν περιφρόνησιν. Το ακρογιάλι του άνοιξε την αγκάλην.

»Εκεί μέσα στα δροσερά κυματάκια του εξεχάστηκαν όλες η πικρίες και η στενοχώριες των τελευταίων ημερών του έτους.

»Το δάσος των πεύκων προσέφερε την σκιάν του και τα τζιτζίκια του. Το μακρυνό νησάκι προσέφερε την γαλήνην του.

»Το υψηλό βουνό παρεχώρησε τας εκτάσεις του επάνω εις της οποίες δεν έφθανεν ο αντίλαλος της φωνής του σοφού καθηγητού, ούτε και η ανάμνησίς του ακόμη.

»Την ημέρα εκυνηγούσε γρύλλους, εσκαρφάλωνε στα δέντρα, εχανόταν σε μακρυνούς περιπάτους, εκλωτσούσε την μπάλλα του ανάεμεσα στους αγρούς.

»Και τώρα; Η φωνή της μαμάς άρχισε το ξεχασμένο τροπάριον:

Νίκο!… ρίξε μια ματιά, παιδί μου, στην βιβλιοθήκη να τακτοποιήσης τα βιβλία σου! Τάφαγε η σκόνη τόσο καιρό!…

»(…) Η Λουλούκα η δυστυχής είναι περισσότερο κατεστραμένη από αυτήν την ιστορία. Αριθμεί δεκαπέντε έτη. Ζήτημα είνε. Και όμως στην εξοχή δεν έχασε καθόλου τον καιρό της. Εμεγάλωσε!

»Όταν δεν έχει κανείς να κάνη με τους λόγους του Δημοσθένους, δεν το παίρνει τόσο κατάκαρδα. Τουναντίον ευρίσκει άλλους λόγους … προφορικούς. (…)

»Και η Λουλούκα εκεί εις την εκοχήν εμελέτησε επί αρκετόν τους λόγους, που δεν ήταν καθόλου αρχαίοι και μάλιστα δεν διεκρίνοντο για την εξαιρετικά καλήν της σύνταξιν λόγω της συγκινήσεως!…

-Αχ, δεσποινίς Λουλού… πόσο χαριτωμένη είσαστε.

– Αλήθεια;

– Σας το ορκίζομαι…

»Και μετά τον περίπατον εξόχως ρωμαντικόν επίστεψε  πως έγινε πλέον σωστή “δεσποινίς”. Τι έλεγε όμως τώρα η μαμά πάλι με τα βιβλία; (…)

»Αντίο εξοχή και ξενοιασιά. Μπροστά εις την πόρτα του σχολείο θα μαζευτούν από τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος οι άσωτοι και θα αρχίσουν πάλιν, ύστερα από το μεγάλο διάλειμμα του θέρους, το μάθημά τους.

»Εις τον αυλόγυρο του σχολείου θα αρχίσουν ατελείωτες διηγήσεις:

   – Στης Σπέτσες τι θαύμα που περάσαμε παιδιά…

   – Εμείς περάσαμε ωραία στο Μαρούσι.

   – Στη Βουλιαγμένη ήταν τρέλα…

Και κάποτε το κουδούνι θα αντηχήση δυνατά και τα παιδιά θα μαζευτούν στης “παραδόσεις”. Εκεί ο κ. καθηγητής θα χαιρετίση με όλίγα λόγια τους νέους του μαθητάς κι ύστερα θ’ αρχίση:

    – Εφέτος θα διδαχθώμεν μερικά πράγματα από τον Πλάτωνα… Γνωρίζετε τι ήτο ο Πλάτων;

Και κάποιος θα απαντήση μελαγχολικά:

      – Ω συμφορά μας, κύριε καθηγητά!…
Δ. Ψαθάς»

 Η πρώτη μέρα στο σχολείο

 Από την αναγνώστρια της lifoland,

 Φροσούλα Κίτσιου

Κάθε που φτάνει 11 Σεπτεμβρίου νιώθω ακόμα το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι. Πρώτη μέρα στο σχολείο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πέφτω στο κρεβάτι από τις 10 -11 και να κοιμάμαι κάπου στα ξημερώματα. Στριφογύριζα όλο το βράδυ. Κυρίως αγχωνόμουν για την πρώτη μέρα κάθε που ήμουν πρωτάκι και από το ένα σχολείο πήγαινα στο πιο μεγάλο σχολείο, που ήταν άγνωστο και ανοίκειο ακόμα.

Θυμάμαι να ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, ενώ είχα κοιμηθεί το πολύ τρεις τέσσερις ώρες. Και το στομάχι να έχει γίνει κόμπος, ασορτί με τον κόμπο των καινούργιων σπορτέξ που έπαιρνα για τη νέα σχολική χρονιά. Είχα βγάλει από το βράδυ τα καλύτερα μου ρούχα και είχα φτιάξει τα μαλλιά μου γαλλική πλεξούδα για να είναι το πρωί σπαστά. Ειδικά εκεί στην εφηβεία που πλέον από παιδί θες να γίνεις ξαφνικά μια μικρομέγαλη γυναίκα ή ένας μικρομέγαλος άνδρας δίνεις ακόμα ιδιαίτερη προσοχή στο τι θα φορέσεις την πρώτη ημέρα του σχολείου, γιατί ήδη από το καλοκαίρι της έκτης σου έχει αφήσει στην κασετίνα σου ένα χαρτάκι που έγραφε ότι σ'αγαπάει πολύ, ο Κώστας, ο συμμαθητής σου που μέχρι πρότινος δεν σε έπαιρνε μαζί του στην ομάδα του όταν παίζατε μπάλα γιατί είσαι κορίτσι και δεν ξέρεις να δίνεις καλές πάσες.

Πρωινό δεν ήθελα με τίποτα. Βιαζόμουν και ας είχα μπροστά μου μία ώρα μέχρι τον Αγιασμό. Ήθελα να φτάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα σχολειό. Να μπω αμέσως στην κουραστική αλλά με κάποιο τρόπο όμορφη ρουτίνα του σχολείου. Όταν πήγα από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο θυμάμαι ακόμα το φόβο που είχα αν θα κάνω νέους φίλους στο νέο σχολείο, πως θα πιάσω την κουβέντα σε άτομα που δεν γνώριζα από το Δημοτικό, τι θα τους πω, αν θα βρω παρέα που να μου ταιριάζει. Ψαρωμένη εντελώς. Και όχι μόνο εγώ θυμάμαι πολλά ψαρωμένα πρόσωπα να κοιταζόμαστε δειλά δειλά στο προαύλιο. Τότε εκείνη η πρώτη μέρα έμοιαζε βουνό. Περισσότερο από δέκα χρόνια αργότερα στο παρόν αυτή η εικόνα μου φέρνει ένα νοσταλγικό χαμόγελο. «Βουνό η πρώτη μέρα στο νέο σχολείο» έλεγα και που να ήξερα τότε τι «βουνά» έχει η ενήλικη ζωή...που μετά λες μακάρι όλα να ήταν σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Και αφού τελείωνε ο Αγιασμός, έβρισκα τους φίλους μου, τους συμμαθητές μου και ανταλλάσαμε τα νέα μας από τις καλοκαιρινές μας διακοπές ή όταν ήμουν πρωτάκι έβρισκα νέους φίλους, που κάτι μας τράβηξε να ανταλλάξουμε τα ονόματά μας και να κάτσουμε παρέα, μια παρέα που τότε δεν ήξερε κανένας μας ότι μπορεί να κρατήσει μέχρι σήμερα και για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι χαιρόμουν πολύ όταν έβρισκα την πρώτη μέρα νέους φίλους να ταιριάξω, γιατί ήξερα ότι τα παιδιά μπορούμε να γίνουμε σκληρά και να κάνουμε τις ζωές άλλων παιδιών δύσκολες στο σχολείο, όταν δεν μας έχουν μάθει πώς να μην είμαστε σκληρά και πως όσο μεγαλώνει η σκληράδα δεν μεγαλώνει ο άνθρωπος.

Μετά θυμάμαι περίμενα πως και πώς να χωριστούμε σε τάξεις. Μεγάλο κεφάλαιο οι τάξεις. Κάποιες χρονιές πήγαινες στις τάξεις που ήξερες και έβρισκες το θρανίο που πάνω είχες ζωγραφίσει διάφορες μικρές ζωγραφιές, τα ονόματα της παρέας σου, του πρώτου σου έρωτα, της αγαπημένης σου ομάδας και του αγαπημένου σου τραγουδιστή. Αυτό ήταν το θρανίο σου. Κάτι σαν δικό σου σπίτι. Είχες αφήσει πάνω του τα σημάδια της προηγούμενης χρονιάς. Κάποιες φορές έβρισκες τις ζωγραφιές σου μισοσβησμένες, κάποιες φορές είχαν εξαφανιστεί τελείως από το καθάρισμα και κάποιες φορές κατάφερναν και γλύτωναν από τα υγρά καθαριστικά και το απορροφητικό χαρτί καθαρίσματος ατόφιες και άφθαρτες σαν να σε περιμένανε εκεί και τη νέα σχολική χρονιά. Όταν, μάλιστα, πήγαινα σε καινούργια τάξη είχα εκείνη τη χαρούμενη βιασύνη να βρω την καλύτερη θέση, να βρω ξανά αυτό το θρανίο που θα γινόταν το δικό μου θρανίο.

Και μετά οι Δάσκαλοι. Την πρώτη ημέρα ήθελα να δω ξανά εκείνο το Δάσκαλο που τον είχα πρότυπο, που με ενέπνευσε να κάνω τα πράγματα που αγαπάω στη ζωή μου, που δεν μου έμαθε μόνο να παπαγαλίζω αλλά μου έμαθε να σκέφτομαι, που με αντιμετώπισε με δικαιοσύνη και έγινα και εγώ δίκαιη, που με αγκάλιασε με αγάπη, σεβασμό, ισοτιμία και αποδοχή και έκανα και εγώ μετά το ίδιο στους υπόλοιπους ανθρώπους, που πέρα από δάσκαλος, τον είδα κάποιες φορές σαν ένα μεγάλο φίλο, σαν ένα δεύτερο γονιό. Βέβαια δεν ήταν πάντα όλοι οι δάσκαλοι καλοί και ούτε ταιριάζαμε με όλους, μα ακόμα και αυτοί ήταν κατά κάποιο τρόπο μαθήματα.

Τώρα που πλέον δεν με περιμένει αυτή η μέρα να πάω στο σχολείο, καταλαβαίνω ότι όσα και να γράψω η πρώτη μέρα στο σχολείο θα είναι και θα σημαίνει πολλά. Και κάθε που ξημερώνει 11 Σεπτέμβρη πάντα όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα με χωράει το κρεβάτι γιατί θα περιμένω νοσταλγικά εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο...

Καλή σχολική χρονιά!

Aνοίγει το σχολείο και όλη η χαρά,

 ανοίγουν τα βιβλία και όλη η ομορφιά.

Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Εντυπωσιακές τσάντες με ήρωες κοριτσιών κι αγοριών, βιβλία και τετράδια με καλογραμμένες ετικέτες που απαιτούν κάποιες ώρες για να τα ντύσεις με το διάφανο προστατευτικό αυτοκόλλητο, πολύχρωμοι μαρκαδόροι, τέμπερες, πινέλα, ακουαρέλες, μολύβια, γόμες, γυαλιστερά ντοσιέ, υλικά καλλιτεχνικών, usb (κάτι που η δική μου γενιά δεν γνώριζε) κι ακόμα χίλιαδυό πραγματάκια που κάθε μαμά (συνήθως) ετοιμάζει  λίγες μέρες πριν τον ερχομό της πρώτης μέρας στο σχολείο. 

Όσο και να έχουμε μεγαλώσει, νομίζω ότι στους περισσότερους από εμάς,  εκείνη η μέρα κάτι φέρνει στο μυαλό και την καρδιά μας... Και στους γονείς, κάτι περισσότερο... 

Οι πρώτες φορές είναι συνήθως αναμνήσεις χαραγμένες με ανεξίτηλο τρόπο. Κυρίως για τα παιδιά που βλέπουν τα πάντα με διαφορετική ματιά κι άλλο συναίσθημα από ότι οι μεγάλοι. Το μαγικό είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός,  το ίδιο διαφορετικά αντιλαμβάνεται κι αντιμετωπίζει εκείνη τη γλυκιά πρόκληση της  πρώτης φοράς στο σχολείο.

Τη δική μου ανάμνηση δεν είμαι ακριβώς σίγουρη ότι τη θυμάμαι με φοβερές λεπτομέρειες από μόνη μου. Ίσως με βοηθούν οι περιγραφές της μαμάς μου που είτε μου τις διηγείται, είτε τις διαβάζω από το ημερολόγιό της. 

Εκεί περιγράφει  πόσο περήφανη και συγκινημένη ένιωθε που είχα πια μεγαλώσει και ήμουν μια μικρή "μαθήτρια". Ωστόσο, ήρθε η στιγμή του έντονου προβληματισμού της όταν αρνήθηκα να την αποχωριστώ... 

"Έτρεμαν τα χειλάκια της όταν κατάλαβε ότι θα την έπαιρνε η δασκάλα με τα άλλα παιδάκια μέσα στην τάξη κι εγώ θα έπρεπε να φύγω.` γράφει...  `Κι εσύ μαμά μου, πού θα πας τώρα;` τη ρωτάω  με τρεμάμενη φωνή κι εκείνη μου απαντά: `Θα πάω σπίτι, να σου μαγειρέψω για το μεσημέρι και μέχρι να παίξεις, θα έχω έρθει να σε πάρω αγάπη μου.`  Εγώ, που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να φύγει, της απαντώ: ` Δεν θέλω να μου φτιάξεις φαγητό. Δεν πειράζει. Δε θα φάω τίποτα. Μείνε μαζί μου...`

Μέχρι να γίνω μαμά, κάθε φορά που έφερνα στο μυαλό μου αυτήν τη γλυκιά περιγραφή, δεν  μπορούσα να αισθανθώ πόσο σημαντική και καθοριστική- τόσο για το παιδί όσο και για τη μαμά- είναι αυτή η μέρα.

Τα χρόνια όμως πέρασαν, και ήρθε η στιγμή που θα ρύθμισα και πάλι το ξυπνητήρι να χτυπήσει το πρωί για να ετοιμαστούμε για το σχολείο για το γιο μου.  

Με είχε  κατακλύσει εκείνη η γλυκιά αγωνία για να πάνε όλα καλά, γιατί όπως λένε :”κάθε αρχή και δύσκολη”... Άλλωστε, έτσι είναι οι μαμάδες... Ανησυχούμε για το κάθετί... κι ας το κρύβουμε... 

Μέχρι να έρθει η ώρα του αγιασμού, η ματιά μου δεν έφυγε από πάνω του, ενώ ο μικρός μου έτρεχε με τους νέους του φίλους στο προαύλιο... Κι εκείνος όλο και κοιτούσε πού βρισκόμουν, κι όταν αντάμωναν οι ματιές μας,  έγνεφε "συνωμοτικά" ο ένας στον άλλον πως "όλα είναι καλά"... 

Η καρδιά μου χτυπούσε "διαφορετικά"... Το μυαλό μου έκανε ένα γρήγορο flashback σε στιγμές που νοσταλγώ...

Είναι φορές που σκέφτομαι πως αν είχα μιαν ευχή που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, θα ήταν να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω έστω για λίγο στην υπέροχη ανεμελιά της παιδικής ηλικίας... 

Και κάπου εδώ, συνειδητοποιώ ότι το "σήμερα" κάποια μέρα θα το θέλω πίσω... Μπορεί τώρα που τα παιδάκια μου είναι μικρά και είναι κάτω από "τις δικές μου φτερούγες"  , να έχω μεγάλη ευθύνη... Ξέρω όμως, καλά, ότι μέχρι να μπουν στον πολύπλοκο κόσμο των μεγάλων, οι προβληματισμοί τους είναι μηδαμινοί... Αργότερα, καλώς ή κακώς, πολλά θα αλλάξουν... 

Φέτος ήρθε η στιγμή να επαναλάβουμε την παραπάνω περιγραφή με την κόρη μου στο νηπιαγωγείο, λίγες μέρες πριν. Με τη διαφορά ότι η μικρούλα μου ήταν ιδιαίτερα άνετη και χαρούμενη. Μου είπε μάλιστα: « θα περάσω πολύ ωραία μαμά μου!»

Έχοντας ζήσει την εμπειρία του αδελφού της, ξέρει πολύ καλά ότι θα την πάω στο σχολείο και λίγες ώρες αργότερα θα την πάρω να επιστρέψουμε σπίτι. Γιατί στην ουσία νομίζω ότι αυτή είναι η βασική  αγωνία κάθε παιδιού... Βρίσκεται ξαφνικά σε ξένο περιβάλλον, αποχωρίζεται τη μαμά του και αναρωτιέται τι θα επακολουθήσει... Αναζητούν την ασφάλεια, τη σιγουριά, τη θαλπωρή, την ενθάρρυνση, τη ζεστή αγκαλιά κι ένα νεύμα ότι όλα θα πάνε καλά!

Για εμένα ωστόσο, όπως και για τους περισσότερους γονείς, η ανησυχία είναι ίδια, όσα παιδιά και να έχουμε...

Και με τον καιρό φτιάχνουμε αναμνήσεις που κάποτε θα αναπολούμε...

Όπως ένα σημείωμα του πατέρα μου που μου έγραψε όταν ξεκίνησα τη πρώτη δημοτικού:

"Aνοίγει το σχολείο και όλη η χαρά,

ανοίγουν τα βιβλία και όλη η ομορφιά."

Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα... Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά του κόσμου... Μαζί με αυτά και στους γονείς τους και τους δασκάλους τους...