Αλκυονίδες μέρες

Αλκυονίδες μέρες ονομάζονται οι μέρες εκείνες του Ιανουαρίου, οι οποίες έχουν καλό καιρό και ηλιοφάνεια. Πρόκειται για αρχαία ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ' τον Αριστοτέλη. Κάποιοι επιμένουν να αποδίδουν την διάρκειά τους σε διάστημα 14 αίθριων ημερών, από τις 15 Δεκεμβρίου έως 15 Φεβρουαρίου στην Ελλάδα, στην καρδιά του χειμώνα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως κάθε χρόνο υπάρχουν Aλκυονίδες ημέρες. Υπάρχουν και έτη που έλλειψαν τελείως.
Οι Αλκυονίδες μέρες έχουν πάρει την ονομασία τους από το ψαροπούλι Αλκυόνα, που κλωσσά τα αυγά του εκείνες τις ημέρες.

Το πουλί Αλκυόνα

Η Αλκυόνα, σύμφωνα με την παράδοση, 
είναι ένα πουλί που συμβολίζει τη γαλήνη, 
την προστασία και παύει τη θαλασσοταραχή.
Αν και αποδημητικό πουλί, δε φεύγει, αλλά έρχεται το φθινόπωρο, ενώ φεύγει αρχές Μαρτίου. Γεννά τα αυγά του στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.
Σύμφωνα με ένα μεσαιωνικό μύθο, το χρώμα της Αλκυόνας στην αρχή ήταν γκρίζο, όταν όμως έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός πέταξε ψηλά και το στήθος της έγινε κόκκινο απ' τον ήλιο, ενώ η ράχη της μπλε απ' το χρώμα του ουρανού.
Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων αναφέρεται ότι όταν ο σύζυγος της Αλκυόνας γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει πια, τότε η θηλυκιά Αλκυόνα τον παίρνει στους ώμους της και τον μεταφέρει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.

Ο μύθος της Αλκυόνης

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Ζούσε στα ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της, τον Κήυκα, και αισθάνονταν τόσο πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, ώστε παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με το ζευγάρι των θεών, Δία και Ήρα. Για την ασέβειά τους, όμως, αυτή, ο Δίας οργίστηκε τόσο πολύ που μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Η Αλκυόνη, χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί, έτρεχε παντού τρελαμένη για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο. Οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες για να βρει το χαμένο της σύζυγο.
Η δυστυχία, όμως, της Αλκυόνης δε σταμάτησε εδώ. Αντίθετα απ' τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, μες στην καλοκαιρία, η Αλκυόνα γεννούσε μες στη βαρυχειμωνιά, οπότε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας τής άρπαζαν τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά. Για άλλη μια φορά, οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και ο Δίας πρόσταξε για 15 μέρες μες στο Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνα να κλωσσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορέσουν να πετάξουν.

Οι Αλκυονίδες Μέρες ως μήνυμα αισιοδοξίας

Η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: καλών και κακών, καλοκαιρίας (καλοκαίρι) και κακοκαιρίας (χειμώνας), ζωής και θανάτου. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα θαύμα που ονομάζουμε "ζωή". Οι Αλκυονίδες Μέρες, αν τις δούμε συμβολικά, μεταφέρουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, ότι ακόμα και στη "βαρυχειμωνιά" θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια να περιμένουμε την "καλοκαιρία" και τον ερχομό της "άνοιξης", κυριολεκτικά και μεταφορικά.

                            Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει.

          Ο Φλεβάρης κι αν χιονίσει, πάλι άνοιξη θ’ ανθίσει.

Σου ’πανε Φλεβάρη βρέξε και λησμόνησες να πάψεις.

  Ο Φλεβάρης αν θυμώσει, μες στο χιόνι θα μας χώσει.

Φλεβάρης, Κουτσοφλέβαρος

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση , ο Φεβρουάριος μαζί με τα άλλα αδέρφια του , τον Ιανουάριο και το Μάρτιο αποφάσισαν να ενώσουν το κρασί τους σε ένα βαρέλι καθώς η παραγωγή ήταν λιγοστή . Ο Φεβρουάριος όμως τρύπησε το βαρέλι από κάτω χωρίς να ρωτήσει τα αδέρφια του με αποτέλεσμα να πιει όλο το κρασί και να μεθύσει !
Γι’ αυτό πολλές φορές δεν ξέρει τι κάνει κι έχει

άστατο καιρό ... κι όπως λέει χαρακτηριστικά και η
παροιμία :

«Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει , καλοκαίρι θα μυρίσει ! Μα αν τύχει και θυμώσει μες στο χιόνι θα μας χώσει ! »
Τα αδέρφια του για να τον τιμωρήσουν για αυτή τη συμπεριφορά , του πήραν ο καθένας από μια μέρα . Έτσι ο Φλεβάρης έγινε Κουτσοφλέβαρος κι έχει μονάχα 28 μέρες . Μόνο κάθε τέσσερα χρόνια παίρνει μία μέρα ακόμη και τότε η χρονιά είναι δίσεκτη. Πολλοί πιστεύουν ότι το δίσεκτο έτος φέρνει κακοτυχία κι έτσι οι άνθρωποι αποφεύγουν  να θεμελιώσουν σπίτια, να παντρευτούν ή να φυτέψουν αμπέλια.

Φεβρουάριος

Άνθη ανάκατα και χιόνι

Τις αμυγδαλιές φορτώνει.

Κούτσα κούτσα κατεβαίνει ,

όλη η πλάση τον προσμένει !

Μήνυμα πως δεν αργεί ,

φτάνει η Άνοιξη στη γη .

Στο γαλάζιο το στεφάνι ,

του ήλιου κάποια αχτίδα εφάνη .

Το 'παν και το λένε τόσοι ,

άνθρωποι με τόση γνώση :

«Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει ,

Καλοκαίρι θα μυρίσει ».

Ρένα Καρθαίου

Ανθισμένη αμυγδαλιά

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη… 

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να ’ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να ’ρθει… 

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα…

Γεώργιος Δροσίνης

"Ανθισμένη αμυγδαλιά", Vincent van Gogh

                "Κλαδιά ανθισμένης αμυγδαλιάς",
              Vincent van Gogh

"Κλαδιά ανθισμένης αμυγδαλιάς σε ποτήρι",
Vincent van Gogh

Il quartiere di Plaka, sotto l’ Acropoli

Il mio posto preferito per passeggiare, prendere un caffè ed incontrare unα miα amicα, è la zona di Plaka, sotto l’ Acropoli. Questo quartiere è molto antico, così come le sue strade, che hanno una lunga e grande storia, fin dai tempi antichi.
Ho visitato questo posto per la prima volta, quando ero una studentessa, al secondo anno del liceo. Il nostro filologo e il nostro professore di chimica, che amava moltissimo la letteratura, si erano accordati con il preside della nostra scuola ed insieme a due dipartimenti del secondo anno del liceo, ci accompagnarono a fare una passeggiata per i vicoli di Plaka.
Non dimenticherò mai questo giorno. Da allora, di solito vado a Plaka, almeno una volta al mese, mentre ci sono stati alcuni anni che andavo almeno una volta alla settimana a bere il mio caffè. Prendevo la mia rivista e ho apprezzato la tranquillità e la bellezza di questo quartiere tradizionale, che ricorda un’ isola, sebbene si trovi ad Atene.
Questo posto ha un’ energia positiva, un potere, un’ aura rinfrescante, che ti aiuta a continuare la tua vita con nuova forza, finché non ti stanchi e visiti di nuovo. Un po’ più in alto si trovano Anafiotika, le case che sono state costruite in stile isolano, dai lavoratori di Anafi, che si stabilirono nella zona nel  diciannovesimo secolo.
 La bellezza e la maestosità dell’ Acropoli si vedono dall’ alto, mentre guardi il cielo. La regione di Plaka, a causa della sua posizione e della sua storia, ha molti turisti, tutto l’ anno, ma più in estate. Ci sono molti negozi turistici in giro per i souvenir, ma anche per oggetti di uso quotidiano più utili, tanti piccoli e piacevoli caffè, taverne, ristoranti e teatri. Dalle sue stradine si può salire all’ Acropoli o raggiungere la cappella di Saint Dimitrios di Lumbardiaris e la collina di Philopappos.
Il quartiere di Plaka si trova molto vicino al centro di Atene ed è un luogo ideale per passeggiate, divertimento e intrattenimento. Le sue case tradizionali, in combinazione con i suoi monumenti antichi, i vicoli stretti e le strade di pietra, ti portano in un’ altra epoca, ti trasmettono pace, gioia e serenità e ti rilassano dall’ intensità e dal ritmo della vita quotidiana.

Anthoula P. Veziri

The neighborhood of Plaka,
below the Acropolis

My favorite place to walk, have a cup of coffee and meet a friend of mine, is the area of ​​Plaka, below the Acropolis. This neighborhood is very old, just like its streets, which have a long and great history, from ancient times.
I visited this place for the first time, when I was a student, in the second year of high school. Our philologist and our professor of chemistry , who loved literature very much, had arranged with the high school principal of our school and together with two departments of the second year of high school, they accompanied us for a walk in the alleys of     Plaka.
I will never forget this day. Since then, I usually go to Plaka, at least once a month, while there have been some years that I went at least once a week to drink my coffee. I was taking my magazine and I was enjoying the tranquility and beauty of this traditional neighborhood, which resembles an island, although it is located in Athens.
This place has a positive energy, a power, a refreshing aura, which helps you to continue your life with new strength, until you get tired and visit it again. A little higher are Anafiotika, the houses that have been built in island style, by workers of Anafi, who settled in the 19th century in the area.
The beauty and majesty of the Acropolis are seen from above, as you look up at the sky. The area of ​​Plaka, due to its location and history, has a lot of tourists, all year round, but more in the summer. There are many tourist shops around for souvenirs, but also for more useful everyday objects, many small and pleasant cafes, taverns, restaurants and theaters. From its narrow streets, you can go up to the Acropolis or end up in the chapel of Saint Dimitrios of Lumbardiaris and in the hill of Philopappos.
The neighborhood of Plaka is located very close to the center of Athens and is an ideal place for walking, fun and entertainment. Its traditional houses, in combination with its ancient monuments, narrow alleys and stone roads, take you to another era, transmit you peace, joy and serenity and relax you from the intensity and rhythm of everyday life.

Anthoula P. Veziri

Η γειτονιά της Πλάκας,
κάτω από την Ακρόπολη

Το αγαπημένο μου μέρος για να περπατήσω, να πιω έναν καφέ και να συναντήσω μία φίλη μου, είναι η περιοχή της Πλάκας, κάτω από  την   Ακρόπολη.
Αυτή η γειτονιά, είναι πολύ παλιά, όπως και οι δρόμοι της, που έχουν  μεγάλη και σπουδαία ιστορία, από τα αρχαία χρόνια.
Το μέρος αυτό, το επισκέφθηκα πρώτη φορά, όταν ήμουνα μαθήτρια, στη Β΄ λυκείου. Η φιλόλογός μας και ο καθηγητής μας της Χημείας, που αγαπούσε ιδιαίτερα τη Λογοτεχνία, είχαν κανονίσει με τη Λυκειάρχισσα του σχολείου μας και μαζί με δύο τμήματα της Β΄ Λυκείου, μάς συνόδευσαν για να πάμε βόλτα στα σοκάκια της Πλάκας.
Αυτή τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Από τότε, συνηθίζω να πηγαίνω στην Πλάκα, τουλάχιστον μία φορά το μήνα, ενώ υπήρξαν κάποια χρόνια, που πήγαινα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, για να πιω τον καφέ μου.  Έπαιρνα το περιοδικό μου και απολάμβανα την ηρεμία και την ομορφιά της παραδοσιακής αυτής γειτονιάς, που θυμίζει νησί, αν και βρίσκεται μέσα στην Αθήνα.
Το μέρος αυτό έχει μία θετική ενέργεια, μία δύναμη, μία αναζωογονητική αύρα, που σε βοηθάει  να συνεχίσεις με καινούριες δυνάμεις τη ζωή σου, μέχρι να κουραστείς και να το ξαναεπισκεφθείς. Λίγο πιο πάνω είναι και τα Αναφιώτικα, τα σπίτια που έχουν χτιστεί με νησιώτικο στυλ, από εργάτες της Ανάφης, που εγκαταστάθηκαν τον 19^ο αιώνα στην περιοχή.
Η ομορφιά και η επιβλητικότητα της Ακρόπολης, φαίνονται από ψηλά, καθώς σηκώνεις το βλέμμα σου προς τον ουρανό. Η περιοχή της Πλάκας, λόγω της θέσης και της ιστορίας της, έχει πάρα πολλούς τουρίστες, όλο τον χρόνο, αλλά περισσότερους το καλοκαίρι. Εκεί τριγύρω υπάρχουν και πολλά τουριστικά μαγαζιά για αναμνηστικά, αλλά και για πιο χρηστικά καθημερινά αντικείμενα, πολλά μικρά και ευχάριστα καφέ, ταβέρνες, εστιατόρια και θέατρα. Από τα στενά της δρομάκια, μπορείς να ανέβεις μέχρι την Ακρόπολη ή να καταλήξεις στο εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη και στον λόφο του Φιλοπάππου.
Η γειτονιά της Πλάκας, βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας και αποτελεί ένα ιδανικό μέρος για περίπατο, διασκέδαση και ψυχαγωγία. Τα παραδοσιακά της σπίτια, σε συνδυασμό με τα αρχαία της μνημεία, τα στενά σοκάκια και οι πέτρινοι δρόμοι, σε μεταφέρουν σε μία άλλη εποχή, σου μεταδίδουν ηρεμία, χαρά και γαλήνη και σε ξεκουράζουν από την ένταση και τον ρυθμό της καθημερινής ζωής.

Ανθούλα Π. Βεζύρη