Η
βροχή
Την προηγούμενη Κυριακή, βρισκόμουν σε μία καφετέρια, στον λόφο μιας μεγάλης πόλης της Αθήνας, όταν ξαφνικά έπιασε μία δυνατή βροχή, μία καταιγίδα. Σε λίγα λεπτά είχε εξαφανιστεί η εικόνα όλης της Αθήνας, που απλωνόταν σαν χαλί κάτω από την καφετέρια και έξω από τα παράθυρα όλα είχαν γίνει άσπρα, σαν ομίχλη.
Ήταν κάτι ξεχωριστό και αρκετά ενδιαφέρον, που δεν το συναντάς συχνά μέσα στην
πόλη γιατί το μέρος που βρισκόμουν είχε τριγύρω δέντρα και χαμηλή βλάστηση, σαν
να βρισκόμουν στην εξοχή. Σκέφτηκα ότι δεν μου αρέσει να περπατάω στη βροχή και
γενικότερα δεν μου αρέσει η κακοκαιρία και ο χειμώνας. Προτιμώ το καλοκαίρι, παρέα
με τη θάλασσα.
Παρόλα
αυτά, το μυαλό μου πήγε στα μέρη του Πηλίου τον χειμώνα, ένα μέρος που αγαπάω
όλες τις εποχές του χρόνου. Έχει και η βροχή το μερίδιό της στις όμορφες αναμνήσεις
μας!
Όλοι
μέσα στην καφετέρια, κοίταζαν τα παράθυρα, κάποιοι τηλεφωνούσαν, όπως και εγώ.
Πήρα τηλέφωνο την κόρη μου γιατί ανησυχούσα. Είχε βγει και εκείνη για καφέ.
Ευτυχώς, όλα καλά!
Εκεί
που καθόμασταν, το ταβάνι έσταζε νερό σε κάποια σημεία και προσέχαμε να μην
βραχούμε. Γι’ αυτό τραβήξαμε τις καρέκλες μας, αν και η καφετέρια ήταν τεράστια
και δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Όταν σταμάτησε μετά από λίγο να βρέχει,
ένιωσα ανακούφιση. Επιτέλους ηρεμία!
«Μπόρα
είναι, θα περάσει», είπε ο άντρας μου. Έτσι συμβαίνει και στη ζωή μας ή κάπως
έτσι πρέπει να συμβαίνει. Κάνουμε υπομονή στις δυσκολίες και περιμένουμε τις
καλύτερες ημέρες που θα έρθουν!
Ανθούλα Π. Βεζύρη
